ΠΑΣΟΚ: Οι εκλογές τελείωσαν, τα πανηγύρια μπορούν να περιμένουν

H δεύτερη Κυριακή των εκλογών στο ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι έγινε πολύ κακό για το τίποτα. Τελικώς, το ντέρμπι που αρκετοί ανέμεναν, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις, ανάμεσα στον πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη και τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα εξελίχθηκε σε περίπατο.

Τα ποσοστά λένε πάντα την αλήθεια. Η άνετη επικράτηση του πρώτου με 60% έναντι 40% του αντιπάλου του, ωστόσο, εξασθένησε -προς το παρόν, τουλάχιστον- την προσπάθεια της εσωκομματικής αντιπολίτευσης να ανατρέψει τον πρόεδρο. Τα προβλήματα τακτικής, στρατηγικής και κυρίως εναλλακτικής πολιτικής πρότασης μπαίνουν προσωρινά κάτω από το χαλί.

Όλοι βεβαίως πανηγύρισαν για τις άψογες δημοκρατικές διαδικασίες. Ήταν ωστόσο τόσο άψογες όσο ισχυρίζονται οι έξι μονομάχοι, πλήθος δημοσιογράφων και πολιτικών αναλυτών; Εξαρτάται ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης. Αν ως τέτοιο τοποθετούν τον ΣΥΡΙΖΑ και το όποιο ξεκατίνιασμα λαμβάνει χώρα στην Κουμουνδούρου, τότε, αναμφίβολα, πέρασαν πάνω από τον πήχη!

Οι… άψογες δημοκρατικές διαδικασίες όμως απαιτούν πλήρη πολιτική συζήτηση και προτάσεις πώς θα αντιμετωπισθούν τα σύγχρονα προβλήματα της εποχής. Τέτοιο πράγμα, όσο και αν κάποιοι αρνούνται να δουν, δεν υπήρξε. Κατάλαβε ο μέσος πολίτης ποια η διαφορά των απόψεων του κυρίου Ανδρουλάκη με αυτές των κυρίων Γερουλάνου και Κατρίνη; Πολύ αμφιβάλλουμε, γιατί τέτοιες δεν υπήρξαν ή αν υπήρξαν δεν έγιναν εμφανώς διακριτές.

Τα πανηγύρια μπορούν να περιμένουν…

Μετά το πέρας της καταμέτρησης, βεβαίως, άπαντες εμφανίστηκαν ενωτικοί, μίλησαν για το μέλλον του Κινήματος και ειδικότερα ο πρόεδρος υποσχέθηκε ότι θα αξιοποιηθούν όλα τα στελέχη, γιατί ουδείς περισσεύει! Το βασικό ερώτημα ωστόσο παραμένει αμείλικτο. Πώς γίνεται οι πέντε υποψήφιοι -δηλαδή το 70% της πρώτης Κυριακής- να θεωρούν ότι με τον Νίκο Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ έπιασε ταβάνι, χρειάζεται άμεση αλλαγή ηγεσίας, προκειμένου το κόμμα να μπει σε τροχιά κυβερνησιμότητας, και να συνυπάρξουν με τον νικητή για τη δημιουργία μιας μεγάλης και νικηφόρας παράταξης;

Κάποιοι το προχωράνε ακόμη παραπέρα, επισημαίνοντας ότι ο πρόεδρος επιβάλλεται να αλλάξει, υπερβαίνοντας τον εαυτό του. Αλήθεια, γίνονται θαύματα τη σήμερον ημέρα; Ακούσαμε την κυρία Γιαννακοπούλου να στέλνει συγχαρητήρια «στον σύντροφο Νίκο» για τη νίκη του, όταν η ίδια, λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, μίλαγε με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο για τον πρόεδρο και εκ νέου νικητή των εσωκομματικών εκλογών!

Η ώρα της πραγματικής αναμέτρησης

Είναι προφανές ότι η κυβερνητική παράταξη αντιμετωπίζει πλείστα όσα προβλήματα. Ο βηματισμός της έχει χαθεί, όπως και η σύνδεσή της με μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Από την άλλη, δεν υπάρχει μια ισχυρή πολιτική δύναμη, η οποία θα εκφράσει αυτή την κοινωνική αντιπολιτευτική διάθεση και δυσαρέσκεια, μπαίνοντας επικεφαλής στον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Βεβαίως, για να δημιουργηθεί αυτή η νικηφόρα δυναμική, κάποιος πρέπει να μιλήσει πολιτικά στον λαό, να καταθέσει σοβαρό πρόγραμμα και κυρίως να τον πείσει ότι είναι εφικτό και άμεσα υλοποιήσιμο.

Επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται, θα έχουμε πάλι νέο διαζύγιο, αυτήν τη φορά όχι και τόσο βελούδινο, αυτόν τον ρόλο υποτίθεται ότι πρέπει να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρός του όμως δεν είναι θιασώτης της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης και επιμένει ότι δεν απαιτούνται ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, προκειμένου να ηττηθεί η Νέα Δημοκρατία!

Πώς θα γίνει αυτό δεν μπαίνει στον κόπο να το εξηγήσει. Γιατί, άραγε; Ντρέπεται; Δεν έχει την ικανότητα παραγωγής πολιτικών θέσεων; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Για να το κάνει, πρέπει να αναλάβει δεσμεύσεις. Να εξηγήσει στους ψηφοφόρους τι θα πράξει με την ακρίβεια; Πώς θα αντιμετωπίσει το γεγονός ότι οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται πιο χαμηλά από τον πάτο; Τι θα κάνει με το χάλι της εκπαίδευσης; Πώς θα αντεπεξέλθει στην κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας; Ποιες οι προτεραιότητές του για τα χάλια της δημόσιας διοίκησης και της δικαιοσύνης; Πώς θα αντιμετωπίσει τη στεγαστική και την κλιματική κρίση; Θα κινηθεί άμεσα ώστε ο εργασιακός Μεσαίωνας να αποτελέσει παρελθόν; Θα καταθέσει ασφαλιστικές προτάσεις υπέρ των μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών; Έχει επεξεργασθεί μια σοβαρή και φιλική για τους πολίτες φορολογική μεταρρύθμιση; Θα προσλάβει δημοσίους υπαλλήλους, όπου οι ανάγκες το απαιτούν; Θα λειτουργήσει στα διεθνή θέματα και στα εθνικά προβλήματα με γνώμονα τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα και όχι την άκριτη προσκόλληση σε καταδικασμένες πολιτικές των ισχυρών… συμμάχων μας;

Όλα αυτά απαιτούν να βγεις μπροστά, και κυρίως να έχεις διάθεση να σπάσεις αυγά, αλλιώς, δεν κάνεις ομελέτα! Μπορεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ να υπερβεί τον εαυτό του; Πάντως, οι συγγραφείς MarkL. Feldman και MichaelF. Spratt στο βιβλίο τους «Πέντε βάτραχοι σε ένα κούτσουρο», θέτουν το ακανθώδες ερώτημα και ταυτοχρόνως το απαντούν όσο παραστατικότερα γίνεται: «Πέντε βάτραχοι κάθονται σε ένα κούτσουρο. Οι τέσσερις αποφασίζουν να πηδήξουν στο νερό. Πόσοι έμειναν; Είναι ακόμη πέντε, γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να αποφασίσεις και να το κάνεις»! Άντε τώρα εμείς να βρούμε βατράχους έτοιμους να πηδήσουν στο νερό. Γιατί, από κούτσουρα, όσα τραβάει η ψυχή μας…

Του Αλέξανδρου Αρβανιτά *

* Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς είναι δημοσιογράφος

neostrategy.gr