Αλέξης Τσίπρας: Απώλειες

Η Μέρκελ τον αποκαθιστά ιστορικά σε ό,τι αφορά το μπούλινγκ που δέχθηκε για το Δημοψήφισμα και τον δήθεν κίνδυνο «να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ». Αλλά ο ίδιος παίρνει μέρος στο ριμέικ του «Δέκα μικροί νέγροι» της Κουμουνδούρου, ως στυλοβάτης του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ. Ο μύθος του 2015 καταλύεται από τον δημιουργό του.

Με το χαμόγελο που γοήτευσε τη Γερμανίδα καγκελάριο, ο Αλέξης Τσίπρας υποδέχθηκε στο γραφείο του τον – όχι και πολύ – νικητή στις δεύτερες κομματικές αρχαιρεσίες, μετά την αποχώρησή του. Έτσι, από τις δυο εκδοχές για την πορεία θριάμβου που τον έκανε Πρωθυπουργό, διαλέγει – ξανά – αυτή που ισχυρίζεται ότι ήταν υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της θεωρίας «πρώτη φορά Αριστερά».

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Στην Ελλάδα το 2015, δεν έγινε ξαφνικά αριστερό το 36% των ψηφοφόρων. Απλώς οι δυνάμεις τη Κεντροαριστεράς και της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας που συνέπτυξαν το φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ χάρη τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν απογοητευτήκαν από τους επιγόνους του, κατέφυγαν σε ό,τι κοντινότερο υπήρχε.

Στον ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε για αστείο. Απόδειξη ότι αυτό το κόμμα δεν απέκτησε ρωμαλέο κομματικό ιστό. Παρέμεινε περιφερειακή δύναμη στην κοινωνία: στα Συνδικάτα, στη Αυτοδιοίκηση, στις κοινωνικές Οργανώσεις, στη νεολαία και τους φοιτητές…

Αντιστοίχως, από τον Τσίπρα έφυγαν και το 2023. Επειδή δεν αξιοποίησε την «εντολή» που του έδωσαν το 2019, με το 32% της ήττας – στην οποία τον καταδίκασε ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ – να ηγηθεί της Δημοκρατικής παράταξης με τολμηρές πρωτοβουλίες: ανανέωση πολιτικού προσωπικού, διαμόρφωση αξιόπιστης κυβερνώσας ομάδα, χωρίς «βαρίδια», ιδεολογική και πολιτική μετεξέλιξη με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Τον οποίο ασπάζεται ο ίδιος, αλλά το κόμμα του παρέμεινε με – Παπαδημούλεια επιμονή – στην περιθωριακή «Αριστερά» του Ευρωκοινοβουλίου, παρέα με αντιευρωπαϊκά γκρουπούσκουλα.

Το 2023 ο Τσίπρας, χάνοντας τους πλειοψηφικούς υποστηρικτές του, εγκατέλειψε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν «παραμέρισε» – συνέχισε να δρα στο παρασκήνιο ως μαριονεττίστας. Ακόμη και η εσωκομματική σύγκρουση που απέληξε στη δεύτερη διάσπαση, από τη μια πλευρά έγινε στο όνομα του – και για να «διορθωθεί ένα λάθος», που έκανε ο ίδιος.

Η επίσκεψη Φάμελλου στο γραφείο του δεν ήταν πράξη εθιμοτυπικής αβροφροσύνης, αλλά προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί μια εικόνα που τον περιέχει.

Του «ευχήθηκε καλή επιτυχία στη δύσκολη αποστολή του», «ενημερώθηκε για τα σχέδια επανεκκίνησης του κόμματος», ώστε να «παίξει τον ρόλο της πραγματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης» (!) και υποσχέθηκε να «είναι παρών σε κάθε προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ που θα καθιστά την προοδευτική παράταξη πρωταγωνιστή των εξελίξεων».

Μάλλον δεν κατάλαβαν ότι μαζί με την παράσταση άλλαξε και ο πρωταγωνιστής. Ούτε πώς από το προφίλ του αφαιρούσαν και τις τελευταίες πινελιές του φυσικού επικεφαλής αυτής της Παράταξης. Ιδίως μετά τη διαρροή ότι επιχείρησε να αποτρέψει την αποχώρηση το ναυάρχου Αποστολάκη, αλλά «άκουσε τις συμβουλές άλλων» – και προφανώς δεν εννοεί τον Κασσελάκη.

Τι δουλειά έχει ο πρώην πρόεδρος να παρεμβαίνει στη συνείδηση των βουλευτών; Όταν δεν έπαιξε τον «εγγυητή της ενότητας» στον «όλο ΣΥΡΙΖΑ», ποιο νόημα έχει να το κάνει στο υποσύνολό του;

Το αποτέλεσμα συνοψίζεται σε μια φράση: ο Τσίπρας ξανάγινε ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον το ένα τεταρτημόριο του εαυτού του. Συνεπώς, όταν ο αρχηγός που τον δόξασε, επιλέγει να «μανατζάρει» το ένα από τα τέσσερα τιμάρια, μπαίνει στη μηχανή του χρόνου και επιστρέφει στο περιθωριακό κόμμα του παρελθόντος – μείον τα κομμάτια που λείπουν.

Ενδεχομένως αυτό καθιστά τον Αλέξη Τσίπρα πολιτικό με συνέπεια στην αφετηρία του. Αλλά – αποδεδειγμένα – δεν αρέσει καθόλου σε όσους τον έκαναν Πρωθυπουργό και θα μπορούσαν ενδεχομένως να το επαναλάβουν.

Τους χάνει οριστικά. Οπότε, όπως είπε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου στον Πλαστήρα: «Μπορεί να κερδίσει την επουράνιο βασιλεία, αλλά θα απωλέσει την επίγειο».

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI