Τι δεν μας λέει ο Μ. Χρυσοχοΐδης για την τρομοκρατία

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης μάλλον εζήλωσε τη δόξα της… Αγγελικής Νικολούλη. Η «συνταρακτική αποκάλυψη» της Νικολούλη ότι αρχηγός της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» ήταν ο Περικλής Κοροβέσης, ένα κατάφωρο ψέμα, επιβραβεύτηκε από τα «εξωνημένα», όπως θα έλεγαν και οι τρομοκράτες, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και η καριέρα της εκτοξεύτηκε στα ύψη.

Ο κ. Χρυσοχοϊδης, σε συνθήκες πλήρους αναξιοπιστίας και αφερεγγυότητας της πολιτικής ζωής της χώρας, στα απομνημονεύματά του, υπό τον τίτλο «Στον ίδιο δρόμο», με μισές αλήθειες και ψέματα γύρω από την εξάρθρωση της «ΕΟ 17 Νοέμβρη», ευελπιστεί ότι θα διατηρήσει την υστεροφημία του και – γιατί όχι; -, να προταθεί από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ακόμη και για την Προεδρία της Δημοκρατίας! Είπαμε, στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» όλα είναι δυνατά!

Από τις εκμυστηρεύσεις του Μιχάλη Χρυσοχοίδη μάθαμε και μία αλήθεια που δεν γνωρίζαμε κι δεν αμφισβητείται: Ότι ο Κάρλος, το Τσακάλι, «είχε εξαιρετικά φυσικά προσόντα»!

Τα πράγματα όμως από την αρχή. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στα απομνημονεύματά του έχει παρεξηγήσει μάλλον το ρόλο του. Ξεχνά ότι – τότε όπως και τώρα-, είχε τοποθετηθεί ως πολιτικός προϊστάμενος στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και επιλέγει εσκεμμένα το ρόλο του… Πουαρώ, ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ, που διενεργούσε χωριστές από τις υπηρεσίες του Υπουργείου έρευνες για την αποκάλυψη των μελών της «ΕΟ 17 Νοέμβρη». Ο στόχος βεβαίως ήταν προφανής: να ελέγχει τις εξελίξεις γύρω από την αντιμετώπιση τη τρομοκρατίας έτσι ώστε να μη βρεθεί προ εκπλήξεως αν τα πράγματα ξέφευγαν κάποια στιγμή. Ωστόσο για…ξεκάρφωνα βάζει στο κάδρο και τον πρώην τέως αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ Φώτη Νασιάκο και τον αρμόδιο για την τρομοκρατία εισαγγελέα Γιάννη Διώτη.

Τι ισχυρίζεται όμως ο κ. Χρυσοχοϊδης; Η αφήγηση του ξεκινά ουσιαστικά από ένα περιστατικό κατά την πρώτη του συνάντηση με τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα Νίκολα Μπέρνς, το 1999, στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ τον κατσάδιασε ότι η χώρα δεν έχει κάνει τίποτα για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.: «Η κουβέντα μας με τον Μπέρνς πολύ σύντομα πήγε στην τρομοκρατία», λέει. «Εγώ ίσα που είχα συμπληρώσει μήνα στη θέση μου και δεν είχα ακόμα καθόλου καθαρή εικόνα του τι πραγματικά συμβαίνει. Ετσι, έκανα στον Αμερικανό πρέσβη, μία, όπως αποδείχθηκε, αφελέστατη ερώτηση: “Τι στοιχεία έχετε εσείς για τη 17 Νοέμβρη;”.

Ο Μπέρνς με κοίταξε με μείγμα απορίας, έκπληξης και επιτίμησης στο βλέμμα του. “Εμείς τι στοιχεία έχουμε; Εσείς πρέπει να έχετε στοιχεία, εσείς είστε το κράτος που βρίσκεται επί 25 χρόνια κάτω από την απειλή των τρομοκρατών, χωρίς να έχετε, όπως φαίνεται, κάνει καμία πρόοδο για την αντιμετώπισή τους».

Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι η επιτίμηση εκ μέρους του κ. Μπέρνς ήταν αυτή που παρακίνησε τον κ. Χυσοχοϊδη να να θέσει ως προτεραιότητα του υπουργείου την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η κυβέρνηση Σημίτη μετά την κρίση των Ιμίων επεδίωκε να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και ταυτόχρονα να δώσει σαφή δείγματα γραφής πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των ΗΠΑ, κάτι που αποσιωπά ο κ. Χρυσοχοϊδης. Παραδέχεται ωστόσο χωρίς να δίνει καμία ερμηνεία αλλά να το θεωρεί αυτονόητο, ότι ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης τον παρότρυνε να προχωρήσει άμεσα και χωρίς χρονοτριβή στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Όπως λέει σε μια συνάντηση ενημέρωσης του Κώστα Σημίτη στο Μαξίμου για τα τρέχοντα θέματα του υπουργείου του, ο Σημίτης τον ρώτησε αν είχε ενημερωθεί για την τρομοκρατία. «Μαγκωμένος εγώ απάντησα αρνητικά. “Κοίτα να δεις” είπε κοφτά “η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι το πρώτιστό σου θέμα. Και απολύτως επείγον».

Ο Μ. Χρυσοχοΐδης και ο πρώην αρχηγός της ΕΛΑΣ, Φ. Νασιάκος

Η πολιτική συγκυρία, όπως θα δούμε και παρακάτω, καθόλου δεν επηρεάζει τον Ηρακλή Πουαρώ -με βάση τουλάχιστον αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας για τη διαφήμιση του βιβλίου του κ. Χρυσοχοϊδη. Δεν ήταν οι αφόρητες πιέσεις των ΗΠΑ και του εγχώριου πολιτικού κατεστημένο, αλλά η συναισθηματική φόρτιση από το θάνατο της Βιργινίας Κωνσταντίνου που έκαναν τον υπουργό Δημόσιας Τάξης να… απασφαλίσει τη χειροβομβίδα που έριξε κατά της τρομοκρατίας. Η Βιργινία Κωνσταντίνου, που εργαζόταν στην προετοιμασία συνεδρίου στο Ιντερκοντινένταλ, σκοτώθηκε από βόμβα που είχε τοποθετηθεί σε παρτέρι έξω από το ξενοδοχείο, στις 27 Απριλίου του 1999. «Ζήτησα να δω τη νεκρή γυναίκα», γράφει. «Το σώμα της ήταν γεμάτο θραύσματα από γυαλιά, που το είχαν ουσιαστικά διαλύσει, μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. (…) Από εκείνη τι στιγμή η στάση μου στο θέμα της τρομοκρατίας άλλαξε ριζικά. Ενιωσα οργή και αγανάκτηση, έξαλλος με την άνανδρη ενέργεια που κόστισε τη ζωή ενός ανυποψίαστου πολίτη. (…) Τέτοιοι άθλιοι ήταν και δυστυχώς οι συγκεκριμένοι τρομοκράτες κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, αφού δεν αποκαλύφθηκε ποτέ ποιοι ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι Επαναστατικοί Πυρήνες. Μπορεί να αντιμετωπίσαμε τη 17Ν και τον Επαναστατικό Αγώνα, αλλά γι’ αυτούς το έχω ακόμα βάρος στη συνείδησή μου. Ο θάνατος της Βιργινίας μένει αδικαίωτος».

Ο κ. Χρυσοχοϊδης παραλληλίζει το θάνατο της Κωνσταντίνου με την εκτέλεση του βρετανού ταξιάρχουΣτήβεν Σόντερς, στις 8 Ιουνίου 2000, στο Ψυχικό που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Παραδέχεται ότι βρέθηκε κοντά στους ανθρώπους της πρεσβείας, αλλά και τη γυναίκα του Σόντερς, την ώρα που ανακοινώθηκε ότι είχε υποκύψει στα τραύματά του. «Εάν τη μέρα του περιστατικού στο Ιντερκοντινένταλ με τη Βιργινία ένιωσα αφόρητη λύπη όταν την είδα νεκρή, στην περίπτωση του Σόντερς, αντιθέτως, θύμωσα, έγινα έξω φρενών. Ενα κύμα οργής με κατέκλυσε μπροστά στο νεκρό του σώμα. Είπα μέσα μου: δεν είναι δυνατόν, δεν θα γλιτώσετε, ως εδώ! Κι έτσι ξύπνησε μέσα του ο… Ηρακλής Πουαρώ;

Ο Μιχάλη Χρυσοχοϊδης, όπως υποστηρίζει, άρχισε να μελετάει συστηματικά τους φακέλους της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας. «Αρχές καλοκαιριού του ‘99 συγκάλεσα μία σύσκεψη στην οποία μετείχαν ο Νασιάκος, (τότε διοικητής της Αντιτρομοκρατικής) ο Φώτης Παπαγεωργίου, που ήταν τμηματάρχης της εσωτερικής τρομοκρατίας και ο αρμόδιος εισαγγελέας Γιάννης Διώτης. Το πρώτο πράγμα που τους είπα ήταν ότι το θέμα της τρομοκρατίας δεν παρουσιαζόταν στην κοινωνία με τον τρόπο που της άρμοζε. Ο κόσμος άκουγε για περιστατικά εγκληματικής βίας, άκουγε ψυχρές πληροφορίες, αλλά δεν είχε συνειδητοποιήσει το αιματοκύλισμα που επέφεραν αυτές οι ενέργειες. Θυμάμαι το σοκ που μου είχαν προκαλέσει οι φωτογραφίες των θυμάτων της τελευταίας εικοσαετίας, όταν ζήτησα και μου τις έφεραν για να τις δω. Οι Ελληνες πολίτες δεν είχαν υποστεί τέτοιο σοκ, αυτό ήταν σαφές»!

Παραδέχεται μάλιστα ότι ο ίδιος διέρρευσε την έκθεση Νασιάκου για την τρομοκρατία, που αποτελούσε ουσιαστικά την πλήρη αποτύπωση για όσα γνώριζε η υπηρεσία για τη δράση των τρομοκρατών στην Ελλάδα, προκειμένου να ταρακουνηθεί η κοινή γνώμη. «…δεν υπήρχε πουθενά μια τόση δα άκρη ενός νήματος για να αρχίσεις να ξηλώνεις τον ιστό του αίματος. Και στις λίγες περιπτώσεις που μια τέτοια άκρη εμφανίστηκε από τύχη, δεν είχε αξιοποιηθεί σωστά. Πέρα από την περίπτωση της Λουίζης Ριανκούρ, ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα ήταν η σύλληψη του Βασίλη Τζωρτζάτουτο 1992, βασικού, όπως αποδείχθηκε δέκα χρόνια αργότερα, μέλους της 17Ν. Τότε, άντρες της Αντιτρομοκρατικής τον είχαν συλλάβει ως ύποπτο για τρομοκρατική ενέργεια, επειδή παρακολουθούσε τον αμερικανό στρατιωτικό ακόλουθο Μακιντάιρ. Αλλά, ενώ κρατήθηκε για ένα 24ωρο στην ασφάλεια, δεν προέκυψε τίποτα σε βάρος του και αφέθηκε ελεύθερος. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τζωρτζάτος έστειλε τότε σε διάφορα έντυπα επιστολή διαμαρτυρίας για την κράτησή του και αυτά την είχαν πρόθυμα αναπαραγάγει», αφηγείται.

Κι εδώ αρχίζει μάλλον η εσκεμμένη παραπλάνηση γύρω από τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψη μελών της «ΕΟ 17 Νοέμβρη». Ο Χρυσοχοϊδης υποστηρίζει: «Οσο περνούσε ο καιρός προσπαθούσα να σκέφτομαι πιο σφαιρικά, με τη βοήθεια των αρχείων της αντιτρομοκρατικής, που βέβαια εκτείνονταν και σε προηγούμενες ενσαρκώσεις της και από εποχές διόλου δημοκρατικές (σ.σ καλά δεν καταστράφηκαν οι φάκελοι της δικτατορίας;), έκανα μια καταγραφή όλων των αντιφρονούντων εξόριστων ελλήνων που έμεναν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της Χούντας. Ο λόγος που είχε αρχίσει το ενδιαφέρον μας να εστιάζεται ειδικά στο Παρίσι ήταν ότι από την ανάλυση των προκηρύξεων που είχαν γίνει στην υπηρεσία, αλλά ακόμη και από δημοσιευμένες στον Τύπο απόψεις ανθρώπων που γνώριζαν το τότε κλίμα, έβγαινε το συμπέρασμα ότι οι προκηρύξεις μύριζαν Γαλλία, γαλλική παιδεία, γαλλική κουλτούρα, γαλλικές πολιτικές αντιλήψεις της εποχής εκείνης» συνεχίζει, εξηγώντας πώς κινήθηκε την περίοδο πριν από την εξάρθρωση της 17Ν» . 

Δεν είχε ακούσει ως τότε για το ρόλο του Ζαν-Πολ Σαρτρ στην παράδοση της προκήρυξης της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» για τον Ριτσαρντ Γουέλς στον διευθυντή της εφημερίδας «Liberation» Ζορζ Ζιλί, στην οποία περιγραφόταν βήμα βήμα η εκτέλεση του επικεφαλής του κλιμακίου της CIA στην Ελλάδα;

Συνεχίζει ο κ. Χρυσοχοϊδης: «Προς επίρρωσιν της ακρίβειας της λίστας μου πήγα και συνάντησα τον Θόδωρο Πάγκαλο που είχε γίνει στο μεταξύ υπουργός Πολιτισμού. Η κουβέντα μας περιστράφηκε γύρω από όσους είχαν τότε εκδηλώσει ανοιχτά την πεποίθησή τους για ένοπλο αγώνα κατά της χούντας (…) Οσους μπορέσαμε τελικά να καταγράψουμε ως οπαδούς της ένοπλης βίας, αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Τι είχαν απογίνει μετά το τέλος της δικτατορίας, τι διαδρομή είχαν ακολουθήσει, πού βρίσκονταν τώρα και τι απόψεις εξέφραζαν; Ηδη με τις πρώτες σιωπηλές έρευνες που έκανε η αντιτρομοκρατική, μόνο δύο άτομα δεν μπορέσαμε να βρούμε τι απέγιναν και πού βρίσκονταν. Ο ένας από αυτούς εντοπίστηκε εν τέλει στην Πολωνία να ζει μια ζωή που δεν ήγειρε υποψίες. Ο δεύτερος ήταν ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.(…) Μοιράστηκα τη θεωρία του Γιωτόπουλου με τον Νασιάκο και τον Παπαγεωργίου, καθώς και με τον αρμόδιο εισαγγελέα Διώτη».

Ο κ. Χρυσοχοϊδης αποσιωπά (εσκεμμένα ή λόγω άγνοιας, δεν έχει σημασία) ότι η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, η ΕΥΠ και το κλιμάκιο της CIA στην Ελλάδα, είχαν ενημερωθεί για το ενδεχόμενο ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος να σχετίζεται με την τρομοκρατία στην Ελλάδα περίπου μία δεκαετία νωρίτερα, επί διακυβέρνησης τη χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Ο «άνθρωπος» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Νίκος Γρυλλάκης

Την εποχή αυτή με τη σύμφωνη γνώμη-για να μην πω με την παρότρυνση-, του Κ. Μητσοτάκη είχε συσταθεί με έδρα το Μέγαρο Μαξίμου και τη Ζαλοκώστα μια μυστική ομάδα με στόχο την αποκάλυψη των μελών της «ΕΟ 17 Νοέμβρη». Η ομάδα αυτή που λειτουργούσε με κανόνες πλήρους συνωμοτικότητας (δεν είχε καμία σχέση με τον στρατηγό Γρυλάκη) και στην οποίαν μετείχαν και άτομα που είχαν βρεθεί τα χρόνια της χούντας στη Γαλλία, συνέταξαν μεταξύ των άλλων και μία έκθεση για τις «οργανώσεις λαϊκής πάλης» τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σε αυτήν που παραδόθηκε μάλιστα στους «αρμόδιους» σε δισκέτες 5 ¼ ιντσών υπήρχε και το όνομα του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου με την σαφή διατύπωση ότι ο ΛΕΑ (Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση) μετεξελίχθηκε σε «οργάνωση ένοπλης δράσης» μετά την πτώση της χούντας.

Στην έκθεση αυτή δεν δόθηκε, απ΄ότι φαίνεται, η προσήκουσα σημασία από τις διωκτικές αρχές. Κι αυτό για τους εξής λόγους:

Πρώτον, η πολιτική κατάσταση την εποχή αυτή ήταν ιδιαίτερα οξυμένη, ιδιαίτερα μετά την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη οποιαδήποτε συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Δεύτερον, τα λεφτά που παίζονταν γύρω από τις επικηρύξεις των τρομοκρατών ήταν πάρα πολλά, δημιουργώντας έναν στρατό χαφιέδων, ένα συρφετό ψεκασμένων συνομωσιολόγων και παντός είδους κυνηγούς κεφαλών μεταξύ των οποίων ήταν και στελέχη του σωμάτων ασφαλείας, ορισμένα εκ των οποίων πλούτισαν -και τότε και αργότερα.

Κύρια χαρακτηριστικά τη εποχής ήταν η καχυποψία, ο χαφιεδισμός, οι υποκλοπές και οι παρακολουθήσεις-μία κατάσταση που παραπέμπει στο σημερινό… predator για το οποίο ο κ. Χρυσοχοϊδης τηρεί σιγή ιχθύος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας άτυπος σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που μετείχε της σύνταξης της έκθεσης για την τρομοκρατία, μία ημέρα που βγήκε από το σπίτι όπου που διέμενε στην Εκάλη, αντιλήφθηκε ότι τον παρακολουθούσαν στελέχη της ΕΥΠ. Ο ίδιος που διακρινόταν για το χιούμορ του, αμέσως τους πλησίασε και αφού τους έδωσε από μία κούπα με καφέ, τους είπε: «Να πείτε στον Γ. Βασιλειάδη να επικοινωνήσει με τον πρωθυπουργό. Τον θέλει επειγόντως» Κι αυτοί πράγματι του μετέφεραν το… μήνυμα!

Μήπως όμως ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης θα μπορούσε έστω και τώρα, ανεξάρτητα από τα απομνημονεύματά του, να πληροφορήσει τους πολίτες που πήγαν τα χρήματα που δαπανήθηκαν ή κατασπαταλήθηκαν με το πρόσχημα της παροχής πληροφοριών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας-τόσο επί προηγούμενων κυβερνήσεων όσο και επί κυβέρνησης Σημίτη; Γιατί εξ όσων γνωρίζουμε, ούτε μετά τις κραυγαλέες καταγγελίες που ήρθαν στο φως, σύστησε κάποια επιτροπή –έστω και για να κρατήσει τα προσχήματα-, για να διερευνήσει ποια στελέχη του υπουργείου του οποίου προϊσταται τα… έφαγαν – σ΄αυτή την περίπτωση, το «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου, δεν μπορεί να ίσχυε. Ούτε λέει καν ποιος πήρε τα 13 εκατ δραχμές για την πληροφορία για τη Λουϊζης Ριανκούρ που εξελίχτηκε τελικά σε φιάσκο για τις διωκτικές αρχές. Ο τέως αρχηγός της ΕΛΑΣ Στ. Μακρής είπε στη δίκη της 17Ν ότι η γυναίκα που του τηλεφώνησε και τον ενημέρωσε για την παρουσία των μελών της οργάνωσης στη Λουίζης Ριανκούρ ήταν η Μαρία Τσιντέρη, ο σύζυγος της οποίας ήταν αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Ο Μακρής είπε πως ο ίδιος πήγε μάλιστα σε μία μυστική τοποθεσία τα χρήματα. Η ίδια η Τσιντέρη βεβαίως αρνήθηκε κάθε ανάμειξη καταθέτοντας στην ίδια δίκη.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας (μπροστά) και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος (πίσω δεξιά)

Ωστόσο, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του κ. Χρυσοχοϊδη η Τσιντέρη επανεμφανίσθηκε στους διαδρόμους της Κατεχάκη μετά τη δολοφονία του βρετανού ακολούθου Στήβεν Σόντερς (αν βεβαίως ήταν αυτή στην Ριανκούρ) ισχυριζόμενη και πάλι ότι είχε πληροφορίες. «Με ενημέρωσαν ότι μια γυναίκα θέλει να μιλήσει αποκλειστικά μαζί μου», γράφει. «Μου πέρασαν τη γραμμή και άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει: Θέλω να σας ενημερώσω και να σας δώσω πολύ συγκεκριμένες πληροφορίες για το σημερινό περιστατικό. Θα σας οδηγήσω πολύ γρήγορα στους δολοφόνους, να το ξέρετε. Εγώ αντέδρασα ψύχραιμα. Ηξερα από την αξιολόγηση στοιχείων που είχαμε ήδη κάνει τον αμφιλεγόμενο ρόλο που είχαν παίξει κάποιοι δυνάμει πληροφοριοδότες. Η γυναίκα στο τηλέφωνο συνέχισε λέγοντάς μου ότι ήθελε να με δει προσωπικά».

Η άγνωστη γυναίκα ξαναήρθε σε επαφή μαζί μας μετά από ενάμιση μήνα. Εξουσιοδότησα τον Σύρο (σ.σ. επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής) να πάει να τη συναντήσει. Το ραντεβού τους προγραμματίσθηκε σε μια καφετέρια στον Διόνυσο. Κατά τη συνάντησή τους, εκείνη του είπε ότι ήθελε για τις πληροφορίες που θα έδινε 14 εκατ. Δραχμές. Ονομαζόταν Μαρία Τσιντέρη.Όπως είπε στον Σύρο, δεν γνώριζε η ίδια στοιχεία για τη 17Ν, αλλά μια άλλη γυναίκα, που τώρα πια είχε καταφύγει στη Ρωσία, κάπου στη Σιβηρία, είπε. Εκείνος, έξυπνα φερόμενος της είπε να πάνε μαζί στη Ρωσία να τη βρούνε, ώστε να της παραδώσουν στα χέρια της μιας τραπεζική επιταγή με το ποσό που ζητούσε. Η Τσιντέρη δεν δέχθηκε, οπότε ο Σύρος της είπε ορθά κοφτά ότι δεν την πιστεύει. Μετά από λίγους μήνες η Τσιντέρη ήρθε εκ νέου σε επαφή μαζί μας. Αυτή τη φορά πήγε στο ραντεβού μαζί με τον Σύρο και ένας συνεργάτης του αξιωματικός, ο Φώτης Παπαγεωργίου. Με το που είδε όμως, τον Παπαγεωργίου, η Τσιντέρη αρνήθηκε να μιλήσει λέγοντας ότι αυτός είναι “πράκτορας των Αμερικάνων” και η ίδια δεν θέλει μπλεξίματα. Ετσι, η ιστορία αυτή κατέληξε εκεί που όφειλε εξαρχής, στον κάλαθο των αχρήστων, μαζί με τα παραμύθια των διαφόρων αυτόκλητων πληροφοριοδοτών, που, όπως αποδείχθηκε, είχαν αποσπάσει στο παρελθόν αρκετά εκατομμύρια για να αποκαλύψουν υποτιθέμενα μέλη της 17Ν».

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης υποστηρίζει ότι η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας από τις διωκτικές αρχές άλλαξε άρδην μετά τη δολοφονία του ταξίαρχου Στ. Σόντερς καθώς οι βρετανοί, όπως παραδέχεται εμμέσως πλήν σαφώς, ανέλαβαν ουσιαστικά τα ηνία των ερευνών. Γράφει: «Οι Βρετανοί, πέραν των άλλων, μας πρόσφεραν όλη την πολύτιμη τεχνογνωσία τους σε θέματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης, αλλά και πάνω στην εργαστηριακή δουλειά. (…) Επίσης με τους Βρετανούς αξιωματικούς της υπηρεσίας πληροφοριών δουλέψαμε στον επικοινωνιακό τομέα, στον οποίο τότε ήμασταν πολύ πίσω. Εκείνοι μας δίδαξαν πώς να επικοινωνούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με τον κόσμο, πώς να καλούμε τους πολίτες μας να μας συνδράμουν ώστε να έχει η πρόσκληση τη μέγιστη αποτελεσματικότητα. Αυτά που μας είπαν ήταν διδάγματα μιας άλλης νοοτροπίας που δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε. Για παράδειγμα μας συμβούλευσαν να μοιράσουμε φυλλάδια από την επόμενη κιόλας μέρα σε όλους τους οδηγούς που έκαναν καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο με τον μακαρίτη τον Σόντερς στην Κηφισίας, προκειμένου να μεγιστοποιήσουμε τον αριθμό των πιθανών αυτοπτών μαρτύρων».

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αξιοποίησε την ευκαιρία και άρχισε να επενδύει ο ίδιος πολιτικά στην πάταξη της τρομοκρατίας. Αν και δεν αναφέρει τίποτα στα απομνημονεύματά του επιλέγοντας την τακτική της παραπληροφόρησης για να εξασφαλίσει την υστεροφημία του άρχισε δειλά στην αρχή και απροκάλυπτα αργότερα να ελέγχει και να κατευθύνει την ενημέρωση για τη δράση της «ΕΟ 17Νοέμβρη». Ως εκ τούτου, με την ανοχή και ενθάρρυνση των εκδοτών με τους οποίους φρόντισε να αναπτύξει στενές σχέσεις, σύστησε μία ομάδα δημοσιογράφων-κυρίως εκείνων που είχαν διασυνδέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας -, με στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης. Η ομάδα αυτή διατηρήθηκε και μετά τη σύλληψη και παραπομπή σε δίκη των μελών της ΕΟ 17 Νοέμβρη για προφανείς λόγους.

Από μπροσούρα του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ)

Ο κ. Χρυσοχοϊδης στα απομνημονεύματά του αφήνει να εννοηθεί ότι οι έρευνες για τον εντοπισμό του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου είχαν ξεκίνησε πριν από τη δολοφονία του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Στίβεν Σόντερς, λίγα λεπτά πριν τις 8 το πρωί της 8ης Ιουνίου 2000 στη λεωφόρο Κηφισίας. Καταλύτης όμως υπήρξε ο πληροφοριοδότης Χι, όπως τον αποκαλεί. «Μεσοκαλόκαιρο του 2001, αμέσως μετά την τοποθέτηση Νασιάκου στην αρχηγία, ένας παλιός φίλος μού διεμήνυσε ότι κάποιος που δεν γνωρίζω θέλει να με δει και να μου δώσει στοιχεία για το θέμα της τρομοκρατίας», γράφει. «Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μου μίλησε αρχικά στο τηλέφωνο, μου συστήθηκε ως Χι, γι’ αυτό κι εγώ έτσι τον αποκαλούσα στη συνέχεια. Μου ζήτησε απόλυτη εχεμύθεια και την προστασία μου, αφού θα μου εξέθετε στοιχεία και γεγονότα για τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Μίλησα με τον Νασιάκο και τον Διώτη και αποφασίσαμε να κάνουν συναντήσεις με τον Χι, να δούμε κατά πόσο θα μας έλεγε αλήθειες ή αστειότητες σαν την Τσιντέρη. Σύντομα αποδείχθηκε ότι ο Χι ήταν μια εξαιρετικά πολύτιμη πηγή πληροφοριών. Εγώ υπέθεσα ότι είχε περάσει από τη μαζικότερη τότε επαναστατική οργάνωση, Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας, όχι όμως από τη 17Ν. Ωστόσο, φάνηκε πως γνώριζε καλά πρόσωπα και πράγματα, κυρίως για την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης».

Αστειότητες; Μάλλον, ο κ. Χρυσοχοϊδης υποτιμά απροκάλυπτα τη νοημοσύνη του κόσμου. Μετά τη σύλληψη των μελών της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» στελέχη του υπουργείου διοχέτευαν στα «παπαγαλάκια» του Μιχ. Χρυσοχοϊδη, ότι δεν υπήρξε πληροφοριοδότης, και πως το ξήλωμα της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» ξεκίνησε μετά τον τραυματισμό του Ξηρού από την έκρηξη βόμβας. Τώρα υποστηρίζουν, ότι η ύπαρξη του πληροφοριοδότη γίνεται για πρώτη φορά γνωστή.

Η αλήθεια την οποία αποσιωπά ο κ. Χρυσοχοϊδης στα απομνημονεύματά του, είναι εντελώς διαφορετική. Ο ίδιος έκανε τα αδύνατα δυνατά για να κρατηθεί μυστική η ύπαρξή του πληροφοριοδότη. Κι αυτό για δύο κυρίως λόγους:

Ο πρώτος είχε σχέση πράγματι με την προστασία του, αν και οι λόγοι αυτοί θα μπορούσε να πει κανείς ότι ισχύουν, ίσως σε μικρότερο βαθμό, ακόμη και σήμερα όταν ο κ. Χρυσοχοϊδης είναι λαλίστατος.

Ο δεύτερος έχει σχέση μάλλον με τις «συμφωνίες» που υπογράφτηκαν στο παρασκήνιο, για πρόσωπα και πράγματα γύρω από την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

Η ύπαρξη πληροφοριοδότη είχε γίνει γνωστή σε αλλεπάλληλα δημοσιεύματα της εφημερίδας «το Βήμα» εκείνης της εποχής, κάτι που ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε επιχειρήσει επανειλημμένα να ελέγξει σε αλλεπάλληλες επαφές με τον Στ. Ψυχάρη. Ο ίδιος σε ταξίδι στις ΗΠΑ την εποχή αυτή είχε συζητήσει την παροχή βοήθειας γύρω από τα προγράμματα προστασίας.

Η παρουσία πάντως του πληροφοριοδότη δεν ήταν άσχετη και με την αναστολή της δράσης του ΕΛΑ τον Ιανουάριο του 1995, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του αστυνομικού υποδιευθυντή Απόστολου Βέλλιου, την κρίση που είχε ξεσπάσει στις ομάδες ένοπλης βίας στην Ευρώπη μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και τις συλλήψεις των τρομοκρατών που οδηγούσαν τις τρομοκρατικές οργανώσεις να «κατεβάζουν ρολά» και στη μεγάλη συζήτηση που είχε ξεκινήσει για την αποτελεσματικότητα του ένοπλου αγώνα. Οι συζητήσεις αυτές είχαν επηρεάσει και τις ομάδες ένοπλης βίας στην Ελλάδα, η οποία μάλιστα αποτελούσε και «παραφωνία» σχετικά με τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Κατόπιν όλων αυτών η παρουσία του πληροφοριοδότη όπως είναι φυσικό θα πρέπει να συνοδεύθηκε και από συγκεκριμένα ανταλλάγματα, για τα οποία δεν λέει λέξη ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, δίνοντας την αφελή (;) εξήγηση, ότι του είχε εμπιστοσύνη επειδή όταν δημοκράτης!

Τι λέει όμως για κ. Χρυσοχοϊδης για τον κ. Χί;

«Ο Χι μας άνοιξε πρώτη φορά τα μάτια για συγκεκριμένα πρόσωπα που είχαν συμμετοχή στη 17Ν. Μας μίλησε αρχικά για τον άνθρωπο με το κουλό χέρι όπως τον έλεγε- μιλούσε για τον Παύλο Σερίφη, όπως διαπιστώσαμε αργότερα, που είχε συμμετάσχει στη δολοφονία του Γουέλς. Επίσης ο Χι μας μίλησε για τον πιο δραστήριο στρατολόγο της οργάνωσης, που ωστόσο δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι συμμετείχε σε χτυπήματα. Δεν γνώριζε πρόσωπα ούτε και ονόματα, η συνεισφορά του, ωστόσο, ήταν πολύτιμη για δυο λόγους. Μας αποκάλυψε τον τρόπο σκέψης, το πολιτικό και ψυχικό υπόβαθρο των ανθρώπων αυτών και μέσα από τις περιγραφές περιστατικών, φωτογράφισε πρόσωπα για τα οποία υπήρχαν ενδείξεις από την πλευρά της αστυνομίας. Ετσι μπόρεσε η υπηρεσία και ταυτοποίησε τον Βασίλη Τζωρτζάτο, τον ίδιο άνθρωπο που είχε προσαχθεί το 1992 στην Ασφάλεια, όταν παρακολουθούσε τον αμερικανό στρατιωτικό ακόλουθο Μάκιντάιρ και αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων. Τέλος, ο Χι αναφέρθηκε στον Ψηλό, όπως τον αποκαλούσε. Αυτός, μας είπε, ήταν ο αρχηγός της οργάνωσης. Ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε το πραγματικό του όνομα αν και τον είχε συναντήσει στην αρχή της μεταπολίτευσης. Για τα ελληνικά δεδομένα, ο Γιωτόπουλος ήταν όντως ψηλός, και με όσα μας είπε ο Χι γι’ αυτόν βεβαιωθήκαμε ότι είχαμε βάλει στο στόχαστρο τον σωστό άνθρωπο».

Ο Χι, όπως λέει ο κ. Χρυσοχοϊδης, περιέγραψε μια ιστορία με τον διαβόητο τρομοκράτη Κάρλος, στο Βελιγράδι:

«Ενα εντυπωσιακό και άγνωστο περιστατικό που διηγήθηκε ο Χι ήταν το εξής: κάπου στις αρχές του 1978 είχε συναντηθεί με τον Κάρλος, τον διαβόητο διεθνώς τρομοκράτη, γνωστό και ως Τσακάλι. Εκείνη την εποχή είχε γίνει κάποιου είδους συνάντηση εκπροσώπων αρκετών ευρωπαϊκών αυτοαποκαλούμενων επαναστατικών οργανώσεων στο Βελιγράδι, επί Τίτο ακόμη. Η τρομοκρατία ήταν τότε αρκετά ενεργή και τα μέλη της, εφόσον βρίσκονταν σε έδαφος φιλικό, είχαν αποθρασυνθεί. Ο Κάρλος ήθελε να μιλήσει πρώτος, αλλά ο Χι, που ένιωθε Ελληνας μάγκας, τόλμησε να φέρει αντίρρηση. “Γιατί να μιλήσεις εσύ πρώτος;” του είπε και το Τσακάλι τον προκάλεσε με την αστεία εφηβική πρόκληση, που τη λένε οι ενήλικες μόνο μεταφορικά, αλλά αυτός κυριολεκτούσε: “θα τις βγάλουμε στο τραπέζι να τις μετρήσουμε, κι όποιος την έχει πιο μεγάλη, αυτός θα μιλήσει πρώτος”. Και καθώς φαίνεται, ο Κάρλος είχε εξαιρετικά φυσικά προσόντα, βγήκε κερδισμένος στην αναμέτρηση και μίλησε πράγματι πρώτος».

Ο Κάρλος, το «τσακάλι»

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης καθιστά σαφές ότι οι έρευνες την εποχή αυτή είχαν επικεντρωθεί στους Γιωτόπουλο και Τζωρτζάτο, δύο πρόσωπα τα οποία ήρθαν στα χέρια με τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την υπόλοιπη ομάδα στον Κορυδαλλό μετά τις συλλήψεις των μελών της «ΕΟ 17 Νοέμβρη». Τυχαίο; Μάλλον, όχι. Σημειώνει ακόμη πως μία πληροφορία για τον Γιωτόπουλο ήταν από τον Παύλο Αποστολίδη της ΕΥΠ που είχε ταξιδεύσει στην Κούβα, μόλις έμαθε ότι περίπου είκοσι άτομα από την Ευρώπη είχαν εκπαιδευτεί εκεί, το 1968, στο αντάρτικο πόλης. Ανάμεσά τους, ήταν ο Γιωτόπουλος. Οι αρχές της Κούβας βεβαίως το αρνήθηκαν.

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης υποστηρίζει ότι μετά από τις πληροφορίες του Χι άρχισαν οι πιέσεις για συλλήψεις: «Είπαμε να περιμένουμε να περάσει το καλοκαίρι και το φθινόπωρο να το ξανασκεφτούμε. Ετσι κι αλλιώς όλοι οι ύποπτοι που γνωρίζαμε παρακολουθούνταν ήδη στενότατα. Ημασταν λοιπόν στην αναμονή, και δεν θα κάναμε καμία πιο επιθετική κίνηση μέχρι τον Σεπτέμβριο, το νωρίτερο. Αλλά οι συνθήκες άλλαξαν άρδην το βράδυ του Σαββάτου της 29ης Ιουνίου, όταν έσκασε μία ακόμα βόμβα από τις εκατοντάδες που είχαν αναστατώσει τον τόπο τα τελευταία χρόνια. Αυτή όμως η βόμβα ειδικά θα άλλαζε ριζικά το τοπίο της έρευνας, αλλά και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Η βόμβα εξερράγη κατά λάθος στα χέρια του ανθρώπου που επιχειρούσε να την τοποθετήσει στα εκδοτήρια της εταιρείας των Flying Dolphins στον Πειραιά. Το όνομά του ήταν Σάββας Ξηρός».Ο κ. Χρυσοχοϊδης περιγράφει τη στιγμή που ο επικεφαλής των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων, ανακοίνωσε σ΄ εκείνον, τον Νασιάκο, τον Σύρο και τον Διώτη ότι αποτύπωμα του Σάββα Ξηρού είχε εντοπιστεί στο αυτοκίνητο που είχαν χρησιμοποιήσει οι τρομοκράτες της 17Ν στη δολοφονία του Κωστή Περατικού, στον Πειραιά, τον Μάιο του 1997.

«Ηρθε ο Κυριακάκης με τη φωνή του να τρέμει, ότι το αποτύπωμα του Ξηρού ήταν ίδιο με αυτό που είχε βρεθεί σε μια πλαστική σακούλα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου της δολοφονίας Περατικού, που είχαν εγκαταλείψει οι δράστες. Αυτό ήταν το απόλυτο αποδεικτικό στοιχείο ότι είχαμε επιτέλους στο χέρι τη 17Ν. «Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές, όταν βουρκωμένοι αγκαλιαζόμασταν, κλαίγαμε από τη χαρά, αλλά και την ένταση που ξεσπούσε, λυγισμένοι από το βάρος της μεγάλης αποκάλυψης».

Φωτογραφία που έδωσε στη δημοσιότητα η Αστυνομία από γιάφκα της 17Ν

Η δημοσιοποίηση της φωτογραφίας του Ξηρού, οδήγησε στην πρώτη από τις δύο γιάφκες της 17Ν, στην οδό Πάτμου, στα Πατήσια. Ο τότε υποδιοικητής της Αντιτρομοκρατικής Πολύκαρπος Δημητρόπουλος, άνοιξε δοκιμάζοντας ένα προς ένα τα κλειδιά που είχε σε μια αρμαθιά πάνω του ο Σάββας Ξηρός το βράδυ της έκρηξης στον Πειραιά! «Τώρα βλέπω μπροστά μου τη σημαία της 17Ν… Τώρα…» είπε με σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή στον Χρυσοχοϊδη. Ο Σάββας Ξηρός υπέδειξε στην αστυνομία και τη δεύτερη γιάφκα, στην οδό Δαμάρεως στο Παγκράτι. Εκεί όπλα βρέθηκαν στη μπανιέρα με νερό και χλωρίνη, σε μια προσπάθεια του Κουφοντίνα να σβήσει αποτυπώματα.

Συμπερασματικά, ο κ. Χρυσοχοϊδης είχε την ευκαιρία να πει την αλήθεια για την εξάρθρωση της «Ε Ο 17 Νοέμβρη», στην οποία αναμφισβήτητα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Παρά ταύτα, δεν τόλμησε, θεωρώντας ότι ο ελληνικός λαός είναι αφελής και ως εκ τούτου δεν δικαιούται να γνωρίζει την πραγματικότητα.

Η εξάρθρωση της «ΕΟ 17 Νοέμβρη» συνοδεύθηκε από μία τεράστια επιχείρηση παραπληροφόρησης, υπόγειων συμφωνιών και συγκάλυψης. Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα δεν έχουν βρεθεί η γραφομηχανή και το ιστορικό 45άρι της οργάνωσης δείχνουν ότι υπάρχει και η αθέατη πλευρά του φεγγαριού.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν διάκειται ευνοϊκά και δεν στηρίζει πολιτικά τον κ. Χρυσοχοϊδη, σε εκθέσεις του για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, κάνει λόγο για ασύλληπτα μέλη της «ΕΟ 17 Νοέμβρη», πιέζοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο να δοθούν πειστικές απαντήσεις.

Ισχυρισμούς για ασύλληπτο πυρήνα της «17 Νοέμβρη», αφήνει και ο φυλακισμένος ως αρχηγός της οργάνωσης Αλ. Γιωτόπουλος, ο οποίος σε επιστολή του κάνει λόγο για όπλο της «17 Νοέμβρη» και σημαντικά χειρόγραφα που «εξαφανίστηκαν» από το σπίτι-γιάφκα που είχε βρεθεί το 2002, αλλά και για καταθέσεις που μπήκαν στο αρχείο και συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες που «έκαιγαν» συγκεκριμένα πρόσωπα και μία ομάδα 8 ατόμων.