Κυριάκος Μητσοτάκης: Αντίπαλοι

Σύμφωνα με πανάρχαια εμπειρία, για να επικρατήσεις σε μια πολιτική αναμέτρηση δεν αρκεί να έχεις τους κατάλληλους φίλους. Πρέπει να έχεις και τον κατάλληλο… αντίπαλο.

Σωστό, αν το προβάλουμε στη διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη: Ένας κληρονόμος χωρίς ιδιαίτερα πολιτικά χαρίσματα, πήρε και κρατάει τη ΝΔ και την κυβέρνηση, χάρη στους αντιπάλους του – εσωκομματικούς και άλλους. «Χαρισματικούς» και μετριότητες.

Κατά την τρέχουσα πολιτική ειδησεογραφία αυτό του δημιουργεί την πεποίθηση ότι μπορεί να επιλέξει ο ίδιος ποιον από τους σημερινούς επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα… επιλέξει, ως βασικό αντίπαλο στις επόμενες εκλογές. Αλλά κάθε τόσο η προτίμηση αλλάζει.

-Θα μπορούσε να είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης; Ο ρόλος του αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης θα τον απέκλειε, δεν τον κέρδισε στην κάλπη – ούτε καν στις Ευρωεκλογές. Και επιπλέον πολλοί στο κόμμα του τον αντιμετωπίζουν ως αχθοφόρο του αξιώματος…

-Να είναι ο Αλέξης Τσίπρας; Σε ένα debate μεταξύ τους ο πρώην Πρωθυπουργός θα κονιορτοποιούσε τον σημερινό. Αλλά ο Μητσοτάκης έχει κατοχυρώσει το «δικαίωμα» να το αποφεύγει τέτοιες κακοτοπιές και στην πραγματική πολιτική συνέβη το αντίθετο: Τον νίκησε σε διαδοχικές αναμετρήσεις και τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει το – διαλυμένο πλέον – κόμμα του.

Τώρα ψάχνει για άλλου τύπου εφόδια: Κόμμα, χρήμα, μέσα ενημέρωσης, διεθνείς διασυνδέσεις και σχέση με εσωτερικά κέντρα αποφάσεων: Στην οικονομία, τον συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση… Αλλά σ’ αυτά ο Μητσοτάκης πλεονεκτεί.

-Μήπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που πέρασε και από σχετικό δημοσκοπικό τεστ; Ή ο Βελόπουλος που ψαρεύει ψήφους ως πωλητής σε περιθωριακά κανάλια – εμφανιζόμενος σε 3-4 ταυτόχρονα;

-Να είναι προτιμότερος ο Κουτσούμπας, με το ΚΚΕ που τρομάζει τους νοικοκυραίους; Ή καλύτερα η Μαρία Καρυστιανού, που είναι μεν καθαγιασμένη στη συλλογική συνείδηση, αλλά στον πολιτικό στίβο οι κανόνες αλλάζουν; Προς την πλευρά που το Μητσοτακέικο κατά παράδοση είναι άπαιχτο…

Πάντως, ένας Πρωθυπουργός, έξι αντίπαλοι. «Θαυμάσια κατάσταση», θα έλεγε ο Μάο. Για τον Πρωθυπουργό φυσικά. Ιδίως όταν είναι φανερό ότι μεταξύ τους διαγκωνίζονται για τη… δεύτερη θέση!

Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία, όποια και να είναι η νέα κυβέρνηση, θα έχει αξιωματική αντιπολίτευση με επίδοση γύρω στο… 12%!

Οπότε ο Μητσοτάκης, όσο χαμηλά και να πέσει στις εκλογές, θα βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση στη μετεκλογική σκακιέρα.

Ασφαλώς αυτά ισχύουν εφόσον ο αντίπαλος των έξι, για λογαριασμό της ΝΔ, θα είναι ο Μητσοτάκης!

Λογικά θα είναι. Τίποτε δεν προοιωνίζεται ανατροπή του ή παράδοση της σκυτάλης α λα Σημίτη. Παρ’ ότι κυκλοφορεί κι αυτό, ως ενδεχόμενη… πρωτοβουλία του – για να μείνει ρυθμιστής ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ως πρόεδρος στο κόμμα.

Αν πάντως υπάρξει διαδοχή πριν τις εκλογές χειρότερα για την αντιπολίτευση: Θα γίνει για να βελτιώσει τις εκλογικές προϋποθέσεις της ΝΔ. Για το μετά θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι.

Προς το παρόν μένουμε στην αναζήτηση αντίπαλου του Μητσοτάκη από τον… ίδιο, ώστε να τον δείχνει ως το απόλυτο κακό και να προβάλει ο ίδιος ως φορέας σταθερότητας. Ωραία ιδέα.

Αλλά στην πολιτική η αλαζονεία «εγώ χαρίζω τον αντίπαλό μου», δεν είναι πρωτοβάθμια εξίσωση. Έχει πολλούς αγνώστους και ίσως ο Πρωθυπουργός παραβλέπει κάτι.

-Δεν αρκεί να έχει μόνο έναν «χρήσιμο» αντίπαλο – χρειάζεται δυο! Έναν στην αντιπολίτευση και έναν στο… κόμμα του. Και ο ένας να αποκλείει τον άλλον…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/EUROKINISSI