Η αλλεργία στα λουλούδια δύο αστυνομικών και η ατομική ευθύνη

Εν αρχή ην το μηδέν και μετά ο χωροχρόνος. Πάντα έτσι ήταν. Γιατί ο χωροχρόνος καθορίστηκε από το μηδέν και στη συνέχεια το προσδιόρισε. Γιατί τα λέμε τα μικρά αυτά; Γιατί υπάρχει καθημερινή εφαρμογή της συνοπτικής δυαδικής σχέσης.

Νοέμβρης και Δεκέμβρης καθορίζονται από δύο γεγονότα με τη δική τους σημασία. Με σημειολογία που φέρει αρνητικά πρόσημα για την αστυνομία. Όχι για το όλον. Κι αυτό γιατί δεν μάθαμε, ειδικά στην περίπτωση του Δεκέμβρη πως το ένα δεν χαρακτηρίζει το όλον. Έρχονται ωστόσο κάθε τόσο και κάθε χρόνο, κάποιοι να δηλώσουν, συνειδητά ή όχι, πλευρά κι επιθυμίες, που δυστυχώς, στην σπουδή της πολιτικής σκύλευσης συμπαρασύρει σκόπιμα αλλά άκριτα για τις επιπτώσεις και τις όποιες εναλλακτικές εφαρμογές το σύνολο. Φοράς στολή; Είσαι φασίστας.  Κριτικάρεις τη στολή; Είσαι αναρχοφασίστας.

Την ημέρα του Πολυτεχνείου, αστυνομικός επέβαλε πρόστιμο σε γυναίκα που ήθελε να καταθέσει ένα λουλούδι στο μνημείο. Και μετά η ηγεσία έτρεξε ν’ ακυρώσει την χρηματική ποινή. Η πράξη όμως δεν ακυρώνεται. Και δεν ακυρώνεται πρώτον γιατί η ανάμνηση της ιστορικής σημειολογίας ήταν πολύ ισχυρή και ο αστυνομικός είχε δεδομένο έλλειμμα συνείδησης του χωροχρόνου. Και άντε αυτό αιτιολογείται, πάνω στην θέρη του υπηρεσιακού ζήλου. Δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο και δεν γνωρίζουμε εάν και τις υπόλοιπες ημέρες του κάθε χρόνου ασκεί με την ίδια ζέση τα καθήκοντα του. Οπότε δεν μπορούμε να κρίνουμε τον πολιτικό ή όχι χαρακτήρα της πράξης. Περιοριζόμαστε να στηλιτεύσουμε την ασύγκαιρη ακαταλληλότητα της πράξης ως αποτέλεσμα του ελλείμματος συνείδησης του χωροχρόνου.

Η χθεσινή περίπτωση ήταν πολύ διαφορετική. Το ερώτημα είναι εάν αξίζει ένας τέτοιος αστυνομικός ως συνάδελφος στους αστυνομικούς. Από καταβολής συνείδησης και αυτογνωσίας του ανθρώπου, καθιερώθηκε ο άγραφος νόμος της αποφυγής βεβήλωσης ή σπίλωσης της μνήμης ενός νεκρού. Πόσο μάλλον ενός δεκαπεντάχρονου. Πολύ δε περισσότερο ενός μνημείου. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις πράξεις του. Αυτό εν ολίγοις ως υπαρξιακή επιλογή ονομάζεται ανθρωπισμός.

Ο αστυνομικός που χθες διέπραξε το ανόσιο ατόπημα, είτε από πρόθεση, είτε από αβελτηρία, δεν κατανόησε που βρίσκεται, τί αποπνέει και ποια η σημειολογία του χωροχρόνου. Έδειξε έλλειμμα σεβασμού στο νεκρό. Έδειξε έλλειμμα σεβασμού στους συναδέλφους του, που με αυτοσυνείδηση, και αυτογνωσία έκαναν ότι ορίζει το ιερό καθήκον.

Το δύσκολο στην κατανόηση του πράγματος, είναι πως δεν βρέθηκε ένας να τον σταματήσει. Δυστυχώς… Κάπου εδώ χάθηκε και η ατομική ευθύνη.

του Γιώργου Καραϊβάζ

bloko.gr