Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ είναι η ιστορία των εσωκομματικών του κρίσεων. Στην πραγματικότητα είναι δημιούργημα αυτών των κρίσεων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρέθηκε πολλές φορές στη δίνη εσωκομματικών αναταράξεων. Από τότε που ήταν ένα σχετικά μικρό κόμμα, όσο το σημερινό ΠΑΣΟΚ, σε ποσοστά: μόλις 13,58%, το 1974.
Με τη Συνδιάσκεψη του 1977 επέβαλε τον έλεγχο του στο κόμμα και με τον εκλογικό θρίαμβο του 1981 τον επικύρωσε. Ως το 1988 που οργανώθηκε – από δυνάμεις μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ – ο εξοβελισμός του, με αιχμή τον Κώστα Σημίτη.
Αλλά ο Παπανδρέου ήθελε ένα φορτηγό από όσους τον αμφισβητούσαν. «Να πάρουν τις ομάδες τους και να έλθουν», διεμήνυσε όταν επέστρεψε από το Χέρφιλντ. «Δεν εκβιάζομαι», είπε το 1990 στο «Πεντελικό», όταν ο Σημίτης οργάνωνε την εσωκομματική ήττα του, με εμπλοκή και του Λαλιώτη.
«Δεν προσφέρομαι για πρόεδρος υπό επιτροπεία και η Πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός», ξεκαθάρισε στους «τέσσερις» το 1995.
Όταν η ασθένειά του τον καθήλωσε στο «Ωνάσειο», ο Σημίτης υφάρπαξε την πρωθυπουργία – έχοντας πραγματική επιρροή μόλις 53 στους 156 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – με τη συνδρομή της διαπλοκής και του υιού Παπανδρέου. Τη συνέχεια την ξέρουμε…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι βέβαια Ανδρέας – θου Κύριε! – και είναι αμφίβολο αν έχει μελετήσει την ιστορία του, ή την πορεία του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει τα βιογραφικά προκάτοχων του – οι δυο Παπανδρεου, ο Σημίτης και ο Βενιζέλος – και αναδείχθηκε στην ηγεσία δια του κομματικού σωλήνα.
Χωρίς πολιτικά προσόντα ο ίδιος, απλώς καρπώθηκε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις την επιμονή μιας μερίδας του εκλογικού σώματος στους ιδρυτικούς μύθους. Ψηφίζει ΠΑΣΟΚ – και όχι Ανδρουλάκη.
Ο κομπασμός του ότι «αύξησε τα ποσοστά», που παρέλαβε από τη Γεννηματα και τον Βενιζέλο, έχει ηθικό έλλειμμα.
Ο δεύτερος πήρε το ΠΑΣΟΚ καθημαγμένο από τον Γ. Παπανδρέου, που κατέβηκε και αντίπαλό του με διασπαστικό κόμμα. Η Φώφη, δεν είχε ιδιαίτερα προσόντα, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κράτησε το ΠΑΣΟΚ ενωμένο.
Ο Ανδρουλάκης το οδηγεί σε διάσπαση. Επειδή μετά την αποτυχία του στόχου, που έθεσε ο ίδιος, δεν έκανε το αυτονόητο: να ζητήσει επαναβεβαίωση εμπιστοσύνης από την κομματική βάση. Γαντζώνεται στη καρέκλα και πουλάει θεριακλίκι με οικτρή επιχειρηματολογία.
Χωρίς καν συναίσθηση γιατί οι παλαίμαχοι – σαν τον Σκανδαλίδη, τον Ευθυμίου και τον Κουκουλόπουλο – τον αποδοκιμάζουν. Όπως δεν είχε ότι βουλευτής Επικράτειας του κόμματος έπρεπε να είναι ο Βενιζέλος και όχι ο Δουδωνής.
Αλλά η πολιτική εκδικείται. Ακριβώς την ώρα που ο Ανδρουλάκης αμύνονταν, απέναντι στην κλεψύδρα του που αδειάζει, στο κανάλι ONE, ένα εμβληματικό πρόσωπο της μέσης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, έδινε μαθήματα πολιτικής αντίληψης, ήθους και κατανόησης των πραγμάτων: ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ο παλιός είναι αλλιώς… Ο Παπαδόπουλος προέρχεται από μια γενιά πολιτικών που έμπαιναν στη Βουλή, αφού είχαν αποκατασταθεί προσωπικά, είχαν αίσθηση αποστολής, πίστευαν σ’ αυτά που έλεγαν και έβγαιναν από την πολιτική φτωχότεροι από ότι μπήκαν.
Εμφανίσθηκε στην τηλεόραση μετά από πολύ καιρό και με στέρεο λόγο, έβαλε σε μια μόλις λέξη το πρόβλημα της σημερινής πολιτικής: εμπιστοσύνη.
«Με την εμπιστοσύνη κυβερνάς», είπε θυμόσοφα. Όσο τη χάνουν πρόσωπα, κόμματα, ηγεσίες και θεσμοί η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία καθίσταται ευάλωτη.
ieidiseis.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
