Aνάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό στο σπίτι του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

ΚΑΘΕ ΚΡΙΣΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο πριν ένα χρόνο έφερε τεκτονικές αλλαγές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Η χρόνια και εσκεμμένη διάλυση των συστημάτων υγείας δε θα μπορούσε παρά να έχει ως αποτέλεσμα θάνατο, πόνο και αγωνία για το μέλλον. Δεν είναι, όμως, σκοπός αυτού του κειμένου η ανάλυση των αιτιών της συνθήκης διάλυσης καθώς και της ραγδαίας εξάπλωσης του ιού ή της μη αντιμετώπισής του. Επιλέγουμε να σταθούμε σε άλλα σημεία, που κρίνουμε σαφώς πιο καίρια για τις ζωές μας και που σε πανδημίες στο παρελθόν δεν προέκυπταν.

Η διαχείριση της κρίσης αυτής στο δυτικό κόσμο, μέρος του οποίου αποτελεί και το ελληνικό κράτος, είναι πλέον γνωστή στον καθένα μας. Όλοι και όλες έχουμε βιώσει τα αποτελέσματα των κρατικών χειρισμών και σχεδιασμών στο κοινωνικό πεδίο. Το πάγωμα μεγάλου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας έφερε αναστολή εργασίας και απολύσεις για πάρα πολλούς ή υπερεντατικοποίηση για το εργατικό δυναμικό συγκεκριμένων κλάδων πρώτης ανάγκης. Η αποσάρθρωση των εργασιακών κεκτημένων συνεχίζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς προεικονίζοντας το μέλλον : η ανασφάλεια και τα παραγωγά της θα είναι το δόλωμα για τη συναίνεση στους όρους σκλαβιάς στα εργασιακά κάτεργα.

Η υγεία και η παιδεία, παραδίδονται βορά στο κεφάλαιο που επελαύνει και βρίσκει ευκαιρία λόγω των συνθηκών να μπήξει τα δόντια του ακόμα πιο βαθιά. Την ίδια στιγμή, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αποτελώντας διαχρονικό υποστηρικτή της κάθε κυβέρνησης, πριμοδοτούνται να πατήσουν ακόμα πιο γερά το πόδι τους λαμβάνοντας το αντίτιμο για τη στηριξή που προσφέρουν. Το “κατεπείγον” της κρίσης, όπως διαφημίζεται, παγώνει τις αντιδράσεις μπροστά στο αλισβερίσι εκατομμυρίων ευρώ πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι για πλήθος παροχών (χρήση εντατικών, υψηλή τεχνογνωσία, τα πολυδιαφημισμένα εμβόλια κλπ) όσον αφορά στην υγεία. Η επίθεση στην παιδεία από μερίδα του επιχειρηματικόυ κόσμου (και όχι μόνο) που χρηματοδοτεί προγράμματα, επιδοτεί επιστημονικές έρευνες, ζητεί προφανώς τα ανάλογα ανταλλάγματα. Έτσι εξηγείται η προσπάθεια πλήρους αποστείρωσης των σχολών και η εκστρατεία εκμηδένισης των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών εντός τους. Θέλουν σχολές σαν κι αυτές που ευαγγελίζονται καθάρματα όπως ο Καλύβας, βάσει των λεγομένων του προ ολίγων ημερών σε συνεντευξή στη βρωμοφυλλάδα “πρώτο θέμα”.

Εκεί, όμως, που πραγματικά οι αλλαγές είναι σαρωτικές και έχει δημιουργηθεί ένα δυστοπικό παρόν, είναι η καθημερινή μας ζωή και το πώς αυτή έχει μπεί σε καλούπια. Απαγόρευση κυκλοφορίας και κίνηση μονάχα με sms, πλήρης ευθυγράμμιση κάθε κίνησης με τις επιταγές του κράτους, αστυνομία με ενισχυμένες αρμοδιότητες σε ρόλο τοποτηρητή των ζωών μας και έκτακτα διαγγέλματα είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά της περιόδου. Το μέλλον και το πώς εμείς θα συμπεριφερόμαστε, αν θα υπακούουμε στις προσταγές των αφεντικών, αν θα είμαστε ήσυχοι και νομοταγείς, αν θα μάθουμε τελικά να ζούμε υποταγμένοι αποτελεί καίρια κρατική στόχευση. Τώρα με τον μπαμπούλα του ιού, στο παρελθόν με τον ισλαμικό φονταμενταλισμο, αύριο με κάποια άλλη απειλή, όλα χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την περιστολή δικαιωμάτων και την καταπάτηση ελευθεριών.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΩΣ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ,

Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΤΕΡΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ

Ήδη από την περασμένη άνοιξη, οπότε και η συνθήκη του καθεστώτος εξαίρεσης εντάθηκε ακόμα περισσότερο χωρίς εμφανή ορίζοντα λήξης, έγιναν ξεκάθαρες κάποιες από τις σημαντικότερες κρατικές επιδιώξεις. Με εργαλεία στην κατασταλτική φαρέτρα τιμωρητικές πρακτικές όπως τα πρόστιμα και την διαπόμπευση των απείθαρχων, η στόχευση είναι η υπακοή, η δίωξη και η παύση κάθε αντίστασης. Ένας σχεδιασμός που αποσκοπεί στη δημιουργία μιας κοινωνίας αυτοπεριορισμού, χωρίς φωνή, επιθυμίες, διεκδικήσεις, ελεύθερη επικοινωνία και συναναστροφή. Ένα σκοτεινό μέλλον βγαλμένο από βιβλία επιστημονικής φαντασίας που γίνεται μέρα με τη μέρα η καθημερινότητά μας.

Γι’ αυτό διαχέονται ολοκληρωτικές λογικές μέσα από τόνους τρομολαγνείας στα δελτία ειδήσεων, γι’αυτό και τα συνεχή διαγγέλματα πολιτικών και τεχνοκρατών με στόχο να υπάρξει μία μόνο φωνή, η δική τους, που φυσικά παρουσιάζεται ως η μοναδική αλήθεια. Έτσι επιστρατεύεται η ακραία στοχοποίηση και διαπόμπευση ως συνομωσιολογικής, της έστω και στο ελάχιστο διαφορετικής αντίληψης ή άποψης για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και των αποτελεσμάτων της.

Και επειδή ως γνωστόν μια τρομοεκστρατεία από μόνη της δεν αρκεί, ό,τι ξεστρατίζει από τη νόρμα της νέας εποχής αναλαμβάνει να το ισοπεδώσει το αστυνομικό προσωπικό υπό την ηγεσία του αγαπημένου πολιτικού της αμερικάνικης πρεσβείας, του Μ. Χρυσοχοίδη. Για μια ακόμη φορά η ασφάλεια (για το καλό και την υγεία μας όπως διαλαλείται) έχει αναγορευθεί σε απόλυτο αγαθό και το γκλόπ του κάθε μπάτσου, η ρομφαία που θα το εξασφαλίσει.

Τα παραδείγματα ολοκληρωτικής κατασταλτικής πολιτικής σε όλο το κοινωνικό φάσμα είναι αμέτρητα. Από τις κλασικές περιπτώσεις αστυνομικού καουμποισμού έως τα διάφορα τραγελαφικά περιστατικά, κοινή συνισταμένη είναι η διάχυση του φόβου και η εκπειθάρχηση.

Η νεολαία, έχοντας αναγορευθεί ως βασικός υπεύθυνος του δεύτερου κύματος της επέλασης του ιού, δέχεται εξευτελισμούς σε δρόμους και πλατείες και όπου αλλού προσπαθεί να δημιουργήσει νέους χώρους επικοινωνίας και συναναστροφής. Η μαζική παρουσία της αστυνομίας ελέγχοντας τις κινήσεις των πάντων, η προαναγγελία νέων προσλήψεων και η δημιουργιά νέων αστυνομικών σωμάτων – στα πανεπιστήμια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις διαδηλώσεις και στις γειτονιές – είναι ψηφίδες της νέας πραγματικότητας ή αλλιώς παράγωγα της κρίσης που γίνεται ευκαιρία…

Η απαγόρευση κάθε κοινωνικής – πολιτικής δραστηριότητας, ανεξαρτήτως διοργανωτή και θεματικής, αποτελεί εδώ και καιρό μια νέα πραγματικότητα που έρχεται για να μείνει, όπως άλλωστε προπαγανδίζουν οι αρμόδιοι. Ταυτόχρονα, ο εσωτερικός εχθρός συνεχώς διευρύνεται και παραμένει ψηλά στην ατζέντα της κατασταλτικής πολιτικής.

Εκκενώσεις καταλήψεων σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου, εισβολές με κάθε αφορμή σε πανεπιστημιακά ιδρύματα – ΑΣΟΕΕ, Πολυτεχνείο εν όψει 17 Νοέμβρη, εισβολή και διάλυση πανεπιστημιακών εστιών, Α.Π.Θ., είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Την ίδια στιγμή, οι κλασικές αστυνομικές μεθοδεύσεις συνεχίζουν να εφαρμόζονται εναντίον αγωνιστών/στριών όπως στην υπόθεση Κουκακίου που οδήγησε στην προφυλάκιση του Πολύκαρπου Γεωργιάδη ή στην υπόθεση των 8 αναρχικών της ΑΣΟΕΕ για τη γνωστή παρέμβαση στην πρυτανεία. Συνεπείς και δραστήριοι αγωνιστές αντιμετωπίζονται με ακραία εκδικητικότητα όπως η περίπτωση του γάλλου αναρχικού Ερόλ που απήχθει και απελάθηκε εν μία νυκτί. Και βέβαια η νέα εξοντωτική μεθόδευση εις βάρος του κομμουνιστή επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα. Το μένος των εγχώριων και όχι μόνο κρατικών λειτουργών είναι διαχρονικό σε αυτήν την υπόθεση. Το να είσαι αμετανόητος στην περίοδο του “τέλους της ιστορίας “ δεν συγχωρείται , γι’ αυτό και φτάνουν στο σημείο του βασανισμού του, αδιαφορώντας πλήρως για την υγεία του μετά την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 8 του Γενάρη διεκδικώντας την αυτονόητη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Οι επιθέσεις σε συγκεντρώσεις και οι απαγορεύσεις διαδηλώσεων και συναθροίσεων, με σημαντικότερες αυτές τις 17 Νοέμβρη, της απεργίας στις 26 του ίδιου μήνα και της 6ης Δεκέμβρη προεικονίζουν την ασφυκτική συνθήκη που θέλουν να εγκαθιδρύσουν. Όσα χτίζουν εδώ και καιρό αθόρυβα στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών αντανακλώνται τώρα εμφατικά στη δημιουργία μιας κοινωνίας σε γύψο. Κι αν αυτές οι αναφορές φαντάζουν ακόμα υπερβολικές σε καλοπροαίρετους, αφήνουμε στην κρίση του καθενός, το πώς αντιμετωπίζονται πρακτικά και ιδεολογικά οι αγώνες που ξεπετιούνται πλέον στο προσκήνιο. Οι μαθητικές καταλήψεις χαρακτηρίστηκαν υποκινούμενες και …ψεκασμένες, οι μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην παρουσία της αστυνομίας στις σχολές ως κωρονοπορείες – κίνδυνος θάνατος για την κοινωνία, οι συμβολικές παρεμβάσεις και διαδηλώσεις υγειονομικών δαιμονοποιούνται και εισπράττουν αισχρές επικρίσεις σαν του αναπληρωτή υπ.Υγείας Β. Κοντοζαμάνη ή με μυνήσεις για παράνομη συνάθροιση. Οι συγκεντρώσεις αλληλεγγυής στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα απαγορεύονται και οι αγωνιστές που επιχειρούν να βρεθούν στο δρόμο, χτυπιούνται αδίστακτα από τις αστυνομικές ορδές που έχουν μετατρέψει την πόλη της Αθήνας σε καρικατούρα από την επταετή στρατιωτική δικτατορία.

Τα πανεπιστήμια όντας εδώ και δεκαετίες στις μεταρρυθμιστικές ατζέντες όλων των κυβερνήσεων και ως χώροι εχθρικοί σε αυτές, θωρακίζονται ενάντια σε κάθε μη ακαδημαική δραστηριότητα, πετιούνται εκτός οι λεγόμενοι αιώνιοι φοιτητές, γεμίζουν με μπάρες και μπάτσους και η είσοδος σε αυτά θα επιτρέπεται μονάχα σε κατέχοντες φοιτητική διαπίστευση. Επίσης στις κρατικές προθέσεις, όπως άλλωστε φάνηκε κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων του νομοσχεδίου, υπάρχει μέχρι και δυνατότητα τοποθέτησης καμερών, εντός των σχολών, που θα καταγράφουν εικόνα και ήχο απευθείας στα γραφεία των μπάτσων στη γάδα. Το νέο αστυνομικό σώμα, ένα μεταμοντέρνο σπουδαστικό της ασφάλειας (κάτι που σχεδόν ομολόγησε ο νέος υφ. παιδείας, ο τουρκοφάγος διεθνολόγος Α. Συρίγος), θα αναλάβει μαζί με πρόθυμους αντιδραστικούς φοιτητές και καθηγητές το έργο της καταστολής και της πλήρους αποπολιτικοποίησης των σχολών. Το όραμα του κεφαλαίου για πλήρη είσοδό του στις αίθουσες και τους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης καθώς και οι κρατικές και αστυνομικές επιθυμίες – ρεβανσιστικού χαρακτήρα – για το επονομαζόμενο τέλος της μεταπολίτευσης στα ελληνικά πανεπιστήμια, μοιάζουν να γίνονται πράξη στην περίοδο έκτακτης ανάγκης που διανύουμε.

Το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο που επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι, μιας και το αν θα επιτρέπεται ή όχι μια κινητοποίηση θα κρίνεται … αξιολογικά από την αστυνομία, η οποία κατά δήλωση των προισταμένων της θα δρά και αναλόγως. Έτσι, η μη συμμόρφωση στις διαταγές για κίνηση στο πεζοδρόμιο ή στην πλήρη απαγόρευση θα αντιμετωπίζεται με γκλοπ, χημικά, μηχανοκίνητους μπάτσους και αύρες υπό πλήρη νομική κάλυψη. Συμπληρωματικά και για να μην υπάρχουν δυσάρεστα πλάνα από το θεάρεστο έργο των δολοφόνων της ελ.ας, οι φωτορεπόρτερ θα είναι ουσιαστικά υπό περιορισμό, όντας σε προκαθορισμένα και ελεγχόμενα σημεία, για να μπορεί η αστυνομία να κάνει καλά της δουλειά της, όπως ειπώθηκε. Μια λεπτομέρεια σχεδόν καρμπόν από το ανάλογο γαλλικό νομοσχέδιο, πτυχή και αυτό της ελληνογαλλικής συνεργασιάς και τεχνογνωσίας σε κάθε επίπεδο ασφάλειας.

Αυτό, λοιπόν, που τους ενοχλεί δεν είναι το δήθεν αντικοινωνικό αίτημα του καθενός να ζήσει αξιοπρεπώς, αλλά κυρίως η κίνησή του να το διεκδικήσει έμπρακτα σε κάθε περίοδο και με κάθε αφορμή. Το ότι η τελευταία απαγόρευση συναθροίσεων άνω των εκατό ατόμων,μέχρι την 1η Φλεβάρη δεν αφορούσε … την εμπορική δραστηριότητα, απλώς κάνει ξεκάθαρο ακόμα και στους πλέον αφελείς ποιός είναι ο σκοπός και πού οδηγούμαστε.

Είναι απόλυτη αναγκαιότητα να καταλάβουν οι πάντες πως οι μόνες “ελευθερίες” που μας προσφέρουν είναι η κατανάλωση, η ανεργία και η μισθωτή σκλαβιά σε πλήρη ένταση, το στήσιμο στην ουρά για την πληρωμή φόρων και λογαριασμών, η επιτέλεση των “πατροπαράδοτων” θρησκευτικών καθηκόντων εδώ στο πλέον θεοκρατικό καθεστώς της ευρωπαικής ηπείρου. Μας δείχνουν με υψωμένο το δάκτυλο, πως μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη: στοιβαγμένοι στα μ.μ.μ. καθ’οδόν για τις γαλέρες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, φοβισμένοι στην οικογενειακή εστία, αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ παρακολουθώντας τα έκτακτα διαγγέλματα που αφορούν τις ζωές μας.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Σε αυτές τις συνθήκες, απαιτούνται ψύχραιμες και γενναίες αποφάσεις από πλευράς κοινωνίας και κινήματος. Η συναίνεση στις κρατικές επιταγές, είτε αφορά στη διαχείριση εθνικών θεμάτων, είτε στη δίκη της Χ.Α, είτε τώρα στην υγειονομική κρίση είναι μεγάλη και αυτό δεν μπορεί να υποτιμάται.

Σε αυτή τη δύσκόλη συγκυρία, το να σταθούμε στα πόδια μας αποτελεί το μοναδικό δρόμο απεγκλωβισμού. Η έμπρακτη εναντίωση στις απαγορεύσεις, η δυναμική παρουσία στο δρόμο διεκδικώντας και διαδηλώνοντας με κάθε αφορμή – μικρή ή μεγάλη – αποτελεί ανάσα στο ασφυκτικό περιβάλλον που οικοδομούν κράτος και κεφάλαιο. Η στήριξη όσων έχουν ανάγκη είτε υλικά είτε συναισθηματικά, μιας και το ψυχικό φορτίο αυτής της κρίσης σε ατομικό επίπεδο είναι εξίσου δυσβάστακτο, οφείλει να ‘ναι διαρκής και πειστική. Η ψυχολογική πίεση, η ενδοοικογενειακή βία, οι πατριαρχικές πρακτικές δυστυχώς συμπληρώνουν τον ιστό που υφαίνεται. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι ένα ακόμα παράγωγο της απάνθρωπης συνθήκης που βιώνουμε, που διαρκώς διαιωνίζεται πάρα τις από τα πάνω προσπάθειες ωραιοποίησης ή της κίβδηλης παρουσιασής τους.

Οι στοχευμένες επιθέσεις και το σαμποτάζ με κάθε πρόσφορο μέσο, αποτελούν ικανό παράγοντα διασάλευσης της κοινωνικής ειρήνης και φυσικά επαναδιαπραγμάτευση του ποιός έχει τελικά το δικαιώμα να ασκεί βία. Η μονοπώληση αυτής, από πλευράς κράτους και αφεντικών θα είναι ικανή ένδειξη της οπισθοχωρησής μας και μάλιστα με μη αναστρέψιμα αποτελέσματα.

Εμείς από πλευράς μας, και σε ό,τι αφορα τη δυναμική επιστροφή μέρους της βίας που εισπράττουμε ως αγωνιστές και προλετάριοι, κομμάτι αυτής της καταπιεσμένης και ασθμαίνουσας κοινωνίας αποφασίσαμε να πλήξουμε ένα μέλος του κυβερνητικού προσωπικού, που βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο, τον βουλευτή της Ν.Δ. Κων. Μπογδάνο . Το εν λόγω κάθαρμα, δεν είναι ένα αυτοδημιούργητο πολιτικό υποκείμενο και ας μην αποτελεί γόνο κάποιου από τα συνήθη τζάκια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αποτελεί ένα υποκείμενο που αναδύθηκε, αργά και σταθερά από μια συγκεκριμένη δεξαμενή, ακραία νεοφιλελεύθερη και φασίζουσα, που τόσο πολύ απαντιέται στις μέρες μας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αφού αποφοίτησε από την Πάντειο σχολή συνέχισε τις σπουδές του στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου. Μετά από το πέρασμά του από έναν κατεξοχήν αναδιαρθρωτικό νεοφιλελευθερο μηχανισμό, την Ευρωπαική Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης συνέχισε στη δημοσιογραφία, μέσα από την οποία έγινε ευρύτερα γνωστός πριν κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Εκεί έκανε όνομα εξαιτίας των ακραίων, δουλικών και γλοιωδών απόψεών του, το εν λόγω υποκείμενο. Ο Ελεύθερος Τύπος και το ραδιόφωνο του Φλας αποτέλεσαν τους πρώτους του σταθμούς σε αυτόν το λαομίσητο επαγγελματικό χώρο. Ακολούθησε η “καταξίωση” στο δημοσιογραφικό όμιλο Αλαφούζου. Το ποιόν και οι σκοποί του εν λόγω συγκροτήματος θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να περιγραφούν. Εμείς απλά θα αρκεστούμε να πούμε, πως αποτέλεσε το δοκιμαστικό σωλήνα για να αναπτυχθούν σκουλίκια σαν και τον ίδιο ή τον Μπ. Παπαδημητρίου, πριν μεταπηδήσουν και επίσημα στις τάξεις της Ν.Δ.

Οι άθλιες τοποθετήσεις και δηλώσεις του συνήθως από τον αλλοτριωτικό χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τον φέρνουν διαρκώς αντιμέτωπο με τη χλεύη και την αποδοκιμασία μεγάλων κοινωνικών κομματιών. Θα γράφαμε βιβλίο αν αναφέραμε το σύνολο των κατά καιρούς δηλώσεων και απόψεών του. Θα σταθούμε όμως σε κάποιες κομβικές. Ποιός να ξεχάσει τη δήλωση για το χρυσαυγίτη Ρουπακιά που ήταν “ράκος” μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, τα κατά καιρούς εμετικά σχόλιά του για πρόσφυγες και μετανάστες και τις παραινέσεις για απελάσεις. Το ηχητικό ντύσιμο εκπομπών του με χιτλερικά εμβατήρια, το μίσος για τους αγωνιζόμενους και τους εργαζόμενους. Ποιός να ξεχάσει τη διαρκή προσπάθειά του για την καλλιέργεια του χαφιεδισμού ως απαραίτητη κοινωνική πρακτική ή τις μηνύσεις σε αγωνιστές και δημοσιογράφους εξαιτίας της κριτικής που δέχεται. Αυτός, που από το πρωί ως το βράδυ περνά γενεές δεκατέσσερις την ανελευθερία της έκφρασης στα πάλαι ποτέ σοσιαλιστικά καθεστώτα, αντιμετωπίζει με λογοκρισία κάθε τι που δεν ταιριάζει στα πρότυπά του. Αυτός ο σαλτιμπάγκος ενώ μπορεί να ελεεινολογεί το δημόσιο και να αποθεώνει την ελεύθερη αγορά, σαν συνεπές υποκείμενο της κλίκας του δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίρνει κρατικές επιδοτήσεις το σάιτ της γυναίκας του, που ο ίδιος της έχει μεταβιβάσει. Την ίδια στιγμή που προωθεί την άγρια φορολόγηση της κοινωνίας, ο ίδιος ξεχνά για τουλάχιστον μία δεκαετία να κάνει δήλωση πόθεν έσχες όπως τόσοι και τόσοι ομοιοί του.

Λοιδωρεί αγωνιζόμενους της αριστεράς και του αναρχικού χώρου, απεργούς, συνδικαλιστές, καταληψίες μαθητές, αισχρολογεί για την κοινωνική και πολιτική προελευσή τους, ξεχνώντας αρκετά βολικά από ποιούς αποτελείται η παράταξή του. Αν το ξεχνάει λοιπόν ας του το θυμήσουμε : αριβίστες τεχνοκράτες, μιζαδόρους κατ´ επάγγελμα όπως η οικογένεια του πρωθυπουργού, αποτυχημένους σελέμπριτις και αθλητές, φασίστες και χουντοβασιλικούς, βιαστές και παιδεραστές, αμετανοήτους νεοφιλελεύθερους που πάντα βρίσκουν θαλπωρή στις κρατικές φτερούγες κ.λπ. Αυτά είναι τα περιεχόμενά τους, που διαλαλούν ως … αριστεία.

Οι ακραιφνείς ακροδεξιές απόψεις του, τον έχουν φέρει κατά καιρούς στο πλευρό – αυτόν τον γραβατωμένο φασίστα – του ρατσιστικού όχλου μαζί με τα καθαρόαιμα ναζιστικά καθάρματα σαν τον Κασιδιάρη, όπως συνέβη στα γεγονότα της πλ. Βικτωριάς και την εκεί συγκέντρωση αγανακτισμένων νοικοκυραίων και λοιπών φασιστικών αποβρασμάτων. Τον συναντούμε να στηρίζει με κάθε αφορμή την ελληνική αστυνομία είτε με λόγια – όπως αυτά για το θεάρεστο έργο της εκκένωσης των καταλήψεων, για την αντιμετώπιση συνολικά των αναρχικών, ένοπλων αγωνιστών κλπ – , είτε με έργα δίνοντας την απαραίτητη κάλυψη ως κυβερνητικός βουλευτής, όπως έγινε στην πρόσφατη εκκένωση του πολυτεχνείου ζηλεύοντας ή αντιγράφοντας το ρόλο Μηταράκη στην εκκένωση της βίλας αμαλίας πρίν μερικά χρόνια.

Στην περίοδο που διανύουμε, αξέχαστες θα μείνουν οι αναφορές του για τα εμβόλια και τους κομμουνιστές, η υποστήριξη και το ξέπλυμα του ορθόδοξου ταλιμπάν προσωπικού με αφορμή την … ανυπακοή που επέδειξαν στα θεοφάνεια. Σχόλιο διαμάντι της κουλτούρας και του ήθους του, η δήλωση πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι μ.ε.θ δεν έλειψαν σε κανέναν.

Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέξαμε να πλήξουμε ένα σημαίνον και προβεβλημένο κυβερνητικό στέλεχος για να ανταποδώσουμε ένα μικρό είναι η αλήθεια, μέρος της βίας που δεχόμαστε ως κομμάτι της κοινωνίας και του κινήματος. Ο χαμερπής και γλειώδης Μπογδάνος, αφού συνάντησε τη δίκαιη οργή για το ρόλο του με κλωτσιές και μπουνιές πριν χρόνια στο κέντρο της πόλης, ξαναμπήκε στο στόχαστρο αυτή τη φορά της οργανωμένης πολιτικής αντιβίας, αυτού του τόσο χρήσιμου και διδακτικού εργαλείου από πλευράς κινήματος. Το χαμόγελο στα πρόσωπα όσων έμαθαν για την ενέργεια εναντίον αυτού του καθάρματος, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.

Ήταν σίγουρο πως το εν λόγω σίχαμα θα προσπαθούσε να διαστρεβλώσει τους σκοπούς της ενέργειας και θα γκεμπέλιζε για τα αποτελέσματα της. Δεν εκπλησσόμαστε. Έχουμε όμως να πούμε τα εξής. Στόχος της ενέργειας, και μόνο, ήταν τα δύο αυτοκίνητα που του ανήκουν και όχι βέβαια η οικογενειακή του εστία. Άλλωστε το ήθος αυτών που εισβάλλουν σε σπίτια, είναι γνωστό στο πανελλήνιο, όπως στην περίπτωση Ινδαρέ στο Κουκάκι. Αν θέλαμε να χτυπήσουμε την οικία, θα ήταν αρκετά εύκολο για μας. Όμως παράπλευρες απώλειες, στη δική μας λογική δεν υφίστανται. Γι αυτό και οι μηχανισμοί που τοποθετήσαμε ήταν μικρής δυναμικής για να μην κινδυνέψει κάποιος περαστικός ή γείτονας, αν και έτσι και αλλιώς είχαμε διασφαλίσει πως δεν θα συνέβαινε αυτό. Τέλος, μόνο γέλια προκάλεσε η δηλωσή του περί σπιτιού μικρού και όχι βίλας κλπ. Η μεζονέτα του στην οδό Ηους στο 12, λίγο πιο πέρα απ την πλατεία Κεφαλαρίου στην Κηφισιά, σίγουρα δεν συγκρίνεται με σπίτια σαν τα δυάρια στο Γκύζη, τα δώματα στην Καλλιθέα, ή τα ανήλιαγα υπόγεια στο σταθμό Λαρίσσης.

Η ευχαρίστηση που δίνουν οι ρηξιακές πρακτικές γινόμενες επίθεση ενάντια στην καθεστυκύια τάξη, σε αυτούς τους απελπιστικούς καιρούς, δεν προέρχονται μόνο από την ενδεχόμενη ομορφιά και αυτοπεποίθηση που αυτές χαρίζουν στους δρώντες, αλλά κυρίως από την ουσία τους ως ένα άλλο Παρόν . Αυτού που πρέπει να βρίσκει τις ειδικές μορφές εκφρασής του, για να αποτελέσει τελικά τον οδηγό για την απελευθέρωση των ζωών μας και το ρίξιμο στο καλάθι της Ιστορίας της δικτατορίας του κεφαλαίου, της κυκλοφορίας του εμπορεύματος και κάθε κρατικής προσταγής.

Κάθε οπισθοχώρηση από το μονοπάτι του Αγώνα, είτε με τη μορφή ανούσιων ομφαλοσκοπήσεων ή ενασχόλησης με ασήμαντα ζητημάτα άνευ πολιτικού και δεδομένου προσωπικού κόστους, δίνει χώρο σε κράτος και κεφάλαιο, ας μη το ξεχνάμε αυτό. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άγριο και επελαύνων αντίπαλο που κραδαίνει μαστίγιο και δεν καταλαβαίνει από πισωγυρίσματα και “ωφέλιμες” υποχωρήσεις ή δημοκρατικά παρακάλια. Αυτοί οι καιροί απαιτούν το ύψος και το σθένος που τους αρμόζει για να μην μας ξεβράσει ως μουσειακά κατάλοιπα η ζώσα Ιστορία. Οι φαινομενικά μη αναστρέψιμες καταστάσεις απαιτούν πείσμα, οργάνωση, διαρκή και ανειρήνευτο αγώνα. Εμείς θα μας βγάλουμε από τη δύσκολη συνθήκη και κανένας άλλος. Η κοινωνία δεν θα απελευθερωθεί μόνη της, αν δε λερώσουμε τα χέρια μας, είμαστε κομμάτι της και όχι κάποιοι ουδέτεροι παρατηρητές σε πανεπιστημιακά έδρανα.

Να απεμπλακούμε από την υγειονομική τρέλα και κυρίως τον τρόπο που μας τη σερβίρουν, υιοθετώντας ταυτόχρονα την κοινωνική αλληλεγγύη και τη ριζοσπαστικότητα της σκέψης.

Να ενισχύσουμε την αντιπληροφόρηση ενάντια στην κρατική και μηντιακή προπαγάνδα.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως είπε ένας δικός τους ειδικός στο μακρινό παρελθόν πως :

υπάρχουν τριών ειδών ψέμματα – τα ψέμματα, τα χοντρά ψέμματα και οι στατιστικές.

Δε θα τους επιστρέψουμε σε κάποιο αόριστο μέλλον το λογαριασμό, αλλά στο εδώ και στο τώρα.

Οι χιλιάδες νεκροί της Τάξης μας, ο φόβος και η ανέχεια, η φτώχεια και η εξαθλίωση που γεννά αυτό το σύστημα, οι απαγορεύσεις και οι διαπομπεύσεις που αντιμετωπίζουμε ετούτους τους καιρούς – ας γνωρίζουν – όπως διαπίστωσε και ο Μπογδάνος από πρώτο χέρι πως έχουν αντίτιμο…

Όσοι έχουν ταχθεί με την πλευρά της κοινωνικής ειρήνης, της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της μέγγενης της καταστολής αποτελούν ένα δίκαιο στόχο από πλευράς αγωνιστών-στριών και των κοινωνικών κομματιών που είναι έτοιμα να εκραγούν.

Αυτό το μάθημα δώσαμε με την ενέργειά μας αυτή, στον νεοφιλελεύθερο βουλευτάκο

και δε θα διστάσουμε όταν κριθεί και πάλι απαραίτητο.

Γι` αυτό τόλμη, τόλμη και ακόμη περισσότερη τόλμη

ώστε αυτοί οι σκοτεινοί καιροί να μετατραπούν σε μια θύελλα ορμητικών απαντήσεων.

Να ξαναγίνουμε επίκαιροι και επικίνδυνοι για τους γδάρτες των ζωών μας.

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΣΤΕ – ΔΕΝ ΚΛΑΙΜΕ – ΔΡΟΥΜΕ

ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ – ΔΙΑΡΡΥΓΝΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ Ο,ΤΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΣΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ

Ομάδα Επαναστατικής Ρήξης

Αθήνα

Φλεβάρης 2021

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται καν να πούμε τι θα συμβεί εάν ο απεργός πείνας Δ. Κουφοντίνας πάθει το παραμικρό εξαιτίας των εκδικητικών χειρισμών από πλευράς πολιτικού, δικαστικού και αστυνομικού προσωπικού. Ζυγίστε τις συνέπειες που θα έχετε και πράξτε αναλόγως, όπως θα κάνουμε και εμείς σε ενδεχόμενη χειροτέρευση της όλης κατάστασης…

Υ.Γ. 2 Να υπενθυμίσουμε πως ενδεχόμενη αναγκαστική σίτιση, αποτελεί βασανιστήριο και δεν θα πρέπει το νοσηλευτικό προσωπικό να εμπλακεί σε αυτήν, συντασσόμενο έστω και αθελά του με τους από τα πάνω.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει ΗΔΗ νικήσει…

Γι’ αυτό βάλτε το καλά μες το μυαλό σας

μπάτσοι, δικαστές, πολιτικοί και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια

Οι διαρκείς επισκέψεις σε σας

αποτελούν το αντίτιμο για το ρόλο σας…