Διαχείριση: η συκοφαντημένη λέξη

Υιοθετώντας την εμμονική εναντίωση της κλασικής Αριστεράς στην διαχείριση (του καπιταλιστικού συστήματος από τις πολιτικές δυνάμεις), ο νέος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ δήλωσε ότι «η χώρα μας χρειάζεται όραμα και όχι διαχειριστές».

Ατύχησε με την δήλωσή του ο φιλόδοξος κ.Ανδρουλάκης. Πρώτον, διότι η έννοια της λέξης όραμα έχει καταρρακωθεί από λογής οραματιστές και ακούγεται πια βαρετή και άψυχη. Μια κούφια γενίκευση ξέπνοου πολιτικού λυρισμού.

Δεύτερον, διότι περιέπεσε σε θηριώδη αντίφαση: κάτι σωστό που είπε εν συνεχεία («Να απαλλαγεί η χώρα από χρόνιες παθογένειες») συνιστά τον πυρήνα της συκοφαντημένης λέξης και έργο των διαχειριστών που μυκτήρισε. Κυρίως εκεί αληθεύει η διαχείριση: στην άρση των παθογενειών και στην αντιμετώπιση όσων αρνητικών συνεπάγονται.

Το εγχείρημα, πρωτεύον όσο κανένα άλλο για χώρες με κράτος-ερειπιώνα, όπως η Ελλάδα, εξαγγέλθηκε και υμνήθηκε εν χορδαίς και οργάνω, αλλά επιχειρήθηκε χωρίς επιτυχία. Μια φορά από τον Κ. Σημίτη (εκσυγχρονισμός) και μία από τον Κώστα Καραμανλή (επανίδρυση του κράτους).

Το τρίτο ατυχές της δήλωσης Ανδρουλάκης ήταν η συγκυρία: όταν η μήνις του κόσμου στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον χιονιά…

Όταν η πρόταση μομφής αφορά κυρίως την διαπιστωμένη διαχειριστική ανικανότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και ήταν πλέον ή βέβαιον ότι θέματα διαχείρισης θα κυριαρχήσουν κατά την συζήτηση στη Βουλή…

Ε, δεν απαξιώνεις ελαφρά τη καρδία τους διαχειριστές. Εκείνους που έχουν συγκεκριμένο σχέδιο, που είναι διαβασμένοι και εν εγρηγόρσει. Αυτούς χρειάζεται η χώρα σε τέτοιες και σε πλείστες όσες ανάλογες καταστάσεις.

Αυτούς πρωτίστως! Και μετά βλέπουμε. Κανένα όραμα-προοδευτικό, συντηρητικό κλπ- και κανένα ταξίδι στην ευτοπία του μέλλοντος δεν είναι εφικτό, αν δεν επιδιορθωθεί η σακαράκα του πάσχοντος κράτους που κοστίζει ακριβά στους Έλληνες. Ακόμη και σε ζωές.

Ξέρω. Ακούγεται μπανάλ ο ύμνος στην διαχείριση μπροστά στην αίγλη του οράματος. Θεωρητικά έχει δίκιο η Αριστερά να αντιστρατεύεται τον καλλωπισμό του καπιταλιστικού συστήματος και την διαχείριση των προβλημάτων που το ίδιο δημιουργεί.

Γιατί έτσι μακροημερεύει. Με μπαλώματα και πρόσκαιρες αναπνοές. Ενώ ο στόχος της Αριστεράς είναι άλλος: δραστικές ανατροπές για διαφορετική κοινωνία. Με την συναίνεση του κόσμου. Ώστε να εκλείψουν βαθμηδόν η κραυγαλέα ανισότητα και το άγχος για επιβίωση.

Σύμφωνοι. Αλλά πώς να χτίσεις περικαλλές και ασφαλές οικοδόμημα όταν τα θεμέλια είναι σάπια; Πως να καταστούν προσπελάσιμες οι οραματικές επιδιώξεις όταν η κοινωνία ταλαιπωρείται, χειμάζεται και πληγώνεται σε κάθε βήμα της, κάθε μέρα, από ένα κράτος προβληματικό, συνοφρυωμένο, αδιάφορο και ανίκανο, ένα κράτος-ερειπιώνα που «παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα και ανεμίζει αμέτρητους γραικύλους»;

Πώς και γιατί, με ποια όρεξη και ζέση να επενδύσει ένα πολίτης στα οράματα του μέλλοντος, όταν θέλει να εξασφαλίσει στη σύντομη ζωή του «εδώ και τώρα» το στοιχειώδες και να ζει ανθρώπινα χωρίς να βρίσκει διαρκώς μπροστά του το μονόφθαλμο κράτος, την σαθρή διοίκηση και τους μηχανισμούς που ρετάρουν;

Εκτός κι αν τα προοδευτικά κόμματα εγκολπώνονται την ολέθρια αντίληψη ότι όσο περισσότερο χειμάζεται η κοινωνία, τόσο πιο πιθανό είναι να μεταβληθεί η οργή της σε επαναστατική ανατροπή και σε αφετηρία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Τέτοια ακούει ο ευέλικτος καπιταλισμός και τρίβει τα χέρια του.

Ειδικά για χώρες που υστερούν δραματικά, η διαχείριση στα χέρια προοδευτικών δεν είναι βακτηρία του συστήματος. Προκύπτει ως άμεση προτεραιότητα και ζωτική ανάγκη. Είναι το έρμα για αξιόπλοο καράβι. Πρόκειται για βήμα ριζοσπαστικό, ώστε με την κοινωνία πεπεισμένη από το αποτέλεσμα της διαχείρισης να κατακτηθούν νέοι στόχοι. Και οι ικανοί διαχειριστές να αναχθούν στη συνείδηση του κόσμου σοβαροί και άξιοι κήρυκες μιας κοινωνίας προοδευμένης και προοδευτικής.

Πως θα συμβεί αυτό; Όχι με οραματικές καλλιλογίες. Αλλά με αποδείξεις ότι ξέρεις πως-και έχεις προετοιμαστεί για- να λύσεις τα χιλιάδες προβλήματα της καθηλωτικής καθημερινότητας. Ότι είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις την χαοτική γραφειοκρατία και το ασυνάρτητο, πολυδαίδαλο κράτος. Με σχέδιο που έχεις μελετήσει και συγκροτήσει ως αντιπολίτευση κι όχι όταν έρθεις στα πράγματα. Γιατί τότε θα είναι αργά. Θα σε έχει πάρει ως κυβέρνηση το νερό απ’ τα πόδια. Θα τρέχεις και δεν θα προφταίνεις.

Χιλιάδες είναι τα προβλήματα για τα οποία δεν δίνουν δεκάρα οι λογής οραματιστές που δεν θέλουν να χαρακτηριστούν διαχειριστές. Προβλήματα που ταλανίζουν μονίμως την κοινωνία, την απογοητεύουν και την εξοργίζουν. Ζητήματα άλυτα σαν κι αυτά που έκαναν φυσιολογικά την εμφάνισή τους και στις πρόσφατες κακοκαιρίες. Να θυμηθούμε ορισμένα;

Ναι, δεν ανήκει στα μεγαλειώδη οράματα η οριστική ρύθμιση για το ποιος έχει την αρμοδιότητα και την ευθύνη να κόβει τα κλαδιά των δένδρων ώστε να μην πέφτουν στα σύρματα της ΔΕΗ και κόβεται το ρεύμα. Ε, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, το ζήτημα αυτό…αιώνες τώρα δεν έχει ρυθμιστεί!

Αλλά μήπως έχει αποσαφηνιστεί το δαιδαλώδες καθεστώς που ρυθμίζει την αρμοδιότητα για δρόμους, πεζοδρόμια και πάρκα μεταξύ Δήμου, Περιφέρειας και Κεντρικής εξουσίας; Όχι, βέβαια. Ε, κάπως έτσι προέκυψε το ανήκουστο δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι…δεν ανήκουν στο κράτος η Μεσογείων και η Μαραθώνος!

Ναι, ταπεινό για όραμα και τούτο: η συνεννόηση μεταξύ αρμοδίων Υπηρεσιών. Είναι πολύ γνωστό και τόσο εξοργιστικό: δεν συνεννοούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις για έργα στους δρόμους, με αποτέλεσμα να βλέπεις την φρεσκοστρωμένη άσφαλτο να σκάβεται πάλι σε λίγες μέρες για να περάσουν καλώδια, σωλήνες κλπ. Ε, ούτε αυτό έχει καταστεί δυνατό να διευθετηθεί μέχρι τώρα.

Ατέλειωτος ο κατάλογος των παθογενών. Με ζητήματα ανοιχτά σε όλα τα πεδία. Αν υποτιμηθούν ως ήσσονος σημασίας από τα προοδευτικά κόμματα, το όραμα ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας θα μείνει γράμμα κενό. Λέξη κενόηχη που θα προκαλεί θυμηδία.

ΥΓ: Νομίζω το είπε (και) ο Τσίπρας στη Βουλή για τον Γεραπετρίτη: Ντροπή και κρίμα να συναγελάζεται με πρόσωπα της γνωστής υποστάθμης. Δεν όφειλε απλώς να παραιτηθεί ο κύριος καθηγητής. Όφειλε να εξαφανιστεί από την πολιτική επικράτεια. Το απαιτεί η στοιχειώδης ευθιξία.