Σε κρίση το «ειδύλλιο» του Αδώνιδος με τον πρωθυπουργό – Σεργιάνι Υπουργών στον… λαό, λέτε; – Ο ανασχηματισμός της ΝΔ στις… επιτροπές!» – Ζωή εν… τάφω για τη ΝΔ

Τους βόλεψε κάποιους δυσαρεστημένους από τον ανασχηματισμό η ΝΔ (είτε είχαν απομακρυνθεί από την κυβέρνηση είτε δεν έγιναν υπουργοί) δίνοντάς τους  κοινοβουλευτικά οφίτσια, αλλά δεν επικρατεί νηνεμία εντελώς.

Σε κάποιο υπουργεία κάνουν κουμάντο οι υφυπουργοί και οι Γενικοί Γραμματείς παρά ο υπουργός! Ναι, ναι, όπως τ΄ακούτε. Εχουμε και τα ονόματα. Και θα σας πούμε λεπτομέρειες λίαν συντόμως .

Εν τω μεταξύ έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τις οθόνες και τα ράδια ο πληθωρικός Αδωνις, που μοιάζει μουτρωμένος από τα δημοσιεύματα τα οποία έλεγαν ότι την τελευταία στιγμή τον κράτησε στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης.

Δεν τα βάζει με τα ΜΜΕ αλλά με τις κατευθυνόμενες διαρροές που είχαν στόχο να τον πλήξουν. Όπως και να ΄χει το «ειδύλλιο» του Αδώνιδος με τον πρωθυπουργό φαίνεται να περνάει κρίση…

Και κάτι ακόμη: Δίνουν και παίρνουν οι συζητήσεις-χαμηλόφωνες, φυσικά- ανάμεσα στους βουλευτές της ΝΔ– για το ενδεχόμενο να κάνει κόμμα ο Σαμαράς. Τέτοια κουβέντα γίνεται και σε ορισμένες κομματικές οργανώσεις της ΝΔ ανά την επικράτεια…

Κατά τα λοιπά, κάποιοι υπουργοί βγήκαν σεργιάνι στις εκλογικές τους περιφέρειες (π.χ. Χρυσοχοϊδης στην Πετρούπολη) την Κυριακή των Βαϊων(!) και είχαν επαφές με τον κόσμο και τοπικούς παράγοντες.

Ρε παιδιά, λέτε να ζεσταίνουν τις μηχανές οι κυβερνητικοί για εκλογικό…ντού το Φθινόπωρο, με καμιά…Οκτωβριανή αναγγελία πρόωρων εκλογών; Η κινητικότητα και οι εξαγγελίες οικονομικού περιεχομένου, σαν αυτές που θα γίνουν τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ, προς τα ‘κεί δείχνουν. Λέτε;

Ή αλλιώς: Όταν το πολιτικό σύστημα θυμίζει γάμο Καλιγούλα. Όλοι θα πάρουν κάτι για να μείνουν ήσυχοι.

Οι γκρινιάρηδες πάνε στον Παράδεισο (ή τουλάχιστον στην Επιτροπή)

Μα καλά, να εφευρίσκεις νέες θέσεις μόνο και μόνο για να μη δαγκώνουν οι δικοί σου το χέρι που τους ταΐζει; Το επιτελείο Μητσοτάκη βάζει πλώρη για Όσκαρ “Καλύτερης Διανομής Ρόλων”, σε ένα σενάριο που θα ζήλευαν και οι σεναριογράφοι του The Godfather: κρατάμε κοντά μας όλους τους προβληματικούς νονούς, για να τους έχουμε σε στενή παρακολούθηση.

Εκπρόσωποι στις Επιτροπές λοιπόν! Γιατί τι είναι ο βουλευτής αν δεν του δώσεις και μια έξτρα κονκάρδα για να τη δείχνει στην περιφέρεια; Οι γκρινιάρηδες της Κ.Ο., λέει, πήραν ρόλο εκπροσώπου. Σαν να λέμε: αντί για υπουργός, εκπρόσωπος Επιτροπής. Είναι σαν να πας στο καζίνο, να χάνεις στο τραπέζι, και στο τέλος να σου δίνουν ένα κουπόνι για τον μπουφέ. Τίμιο.

Ο Μαρκόπουλος της επιτροπής και ο Πέτσας της ασφάλειας

Ενδιαφέρουσες οι επιλογές του πρωθυπουργού. Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος, γνωστός για την “αυθόρμητη” αφοσίωσή του στην κυβερνητική γραμμή, αναλαμβάνει την Παραγωγή και το Εμπόριο — διότι όπως θα έλεγε και ο Winston Churchill: «Το να διατηρείς τους φίλους σου κοντά είναι καλή πολιτική. Το να διατηρείς τους εσωκομματικούς αντιπάλους σου… ακόμα καλύτερη.»

Ο Στέλιος Πέτσας, επίσης, αναλαμβάνει τα Οικονομικά — μην πάει χαμένο το επικοινωνιακό του ταλέντο στο “εξηγείν και αιτιολογείν τα ανεξήγητα”. Τουλάχιστον αυτός το έχει μάθει το σπορ.

Θέσεις για όλους: Καλώς ήρθατε στο “House of Cards”

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την κίνηση αυτή, μοιάζει να παραφράζει τον παλιό καλό Τσώρτσιλ: «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εκτός από όλα τα άλλα που έχουν δοκιμαστεί.»
Διασφαλίζει έτσι ότι θα υπάρχει ένας σε κάθε Επιτροπή για να του “τραβάει το χαλί” με διακριτικότητα αντί για αιφνιδιασμό.

Κι αν αναρωτιέστε τι θα κάνουν αυτοί οι νέοι εκπρόσωποι: απλό. Θα σηκώνουν το χέρι, θα κάνουν τις ερωτήσεις που τους δίνουν και θα φροντίζουν να υπενθυμίζουν διακριτικά ότι «ο πρωθυπουργός μάς εμπιστεύεται». Στρατηγική ρόλου για να μην υπάρξει άλλη γκρίνια και άλλος μουτζούρης.

Damage control ή… να σας φτιάξω μια επιτροπή με όλα;

Στην ουσία, ο Μητσοτάκης επενδύει στην τέχνη της διαχείρισης των εντυπώσεων. Διότι όπως είπε και ο Frank Underwood (τον οποίο θαυμάζουν μυστικά στις παρυφές της Πειραιώς):

«Για εκείνους που πεινούν για εξουσία, ο εναπομείνας χρόνος είναι το μόνο γεύμα που έχουν.»

Όσο περνά ο χρόνος, τόσο οι δυσαρεστημένοι βουλευτές θα μαλακώνουν από τις υποσχέσεις, τα μικρά “ναι μεν αλλά” και το σταγονόμετρο εξουσίας που διανέμει το Μαξίμου.

Στην αυλή του… βασιλιά, οι σιωπές μετράνε πιο πολύ από τις φωνές

Η Πειραιώς φτιάχνει σιγά-σιγά το νέο οργανόγραμμα της σιωπής. Γιατί όπως λέει κι ο Λινκολν:

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο αποφασίζουν να είναι.»
Κι αν τους βάλεις και σε μια Επιτροπή, ε τότε — κατά τον Μάικλ Κορλεόνε — «κρατάς τους φίλους σου κοντά και τους εσωκομματικούς γκρινιάρηδες… ακόμη κοντύτερα.»

Ζωή εν… τάφω για τη Νέα Δημοκρατία: Πώς η Κωνσταντοπούλου μπήκε στο στόχαστρο του Μαξίμου»

Ή αλλιώς: Ο «Άγνωστος Πόλεμος» γίνεται γνωστός — κι η Ζωή παύει να είναι στο απυρόβλητο.

Τέρμα τα χάδια: Από το γαλάζιο απυρόβλητο, στο μπλε στόχαστρο

Κάποτε την κοίταζαν με την άνεση εκείνου που θεωρεί τον αντίπαλο χαριτωμένη παρενόχληση. Τώρα τη βλέπουν σαν πραγματική απειλή. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου — από την οποία μέχρι χθες κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας, μη τυχόν και θυμίσουν στον κόσμο τα φοιτητικά τους διαβάσματα στη δικονομία — μπαίνει φουλ στο μενού του γαλάζιου επικοινωνιακού καταλόγου.

Κι όπως είπε και ο Franklin D. Roosevelt:

«Στην πολιτική, τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αν συμβεί, ήταν σχεδιασμένο έτσι.»
Τυχαία δεν ήταν λοιπόν η στοχοποίηση της Ζωής. Σχεδιασμένο, και μάλιστα λεπτοδουλεμένο.

Όταν ο εχθρός γίνεται ενοχλητικά… δεύτερος

Το Μαξίμου είδε τις γαλάζιες διαρροές προς την Πλεύση να φλερτάρουν διψήφιο ποσοστό και έπαθε έναν ελαφρύ ταχυπαλμό. Και γιατί όχι; Άλλο να την έχεις δεύτερο κόμμα με απόσταση ασφαλείας και άλλο να νιώθεις την ανάσα της στην πλάτη σου.

Μαθαίνω ότι το «Brexit style» δίλημμα «Μητσοτάκης ή Ζωή» είχε κάτι από σενάριο του Inception: Ήταν τόσο μπερδεμένο που στο τέλος το υιοθέτησαν — κι ευελπιστούν ότι, όπως στο σινεμά, ο θεατής θα παραμείνει αρκετά μπερδεμένος για να μην αλλάξει το κανάλι.

Μαρινάκης, ο αρχιτέκτονας της αποδόμησης

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, ανέλαβε το έργο του “γκρεμιστή με το γάντι”. Στα Δελφικά Οικονομικά Ύδατα, έριξε τη ρητορική τορπίλη: υπενθύμισε το “παλιό ΠΑΣΟΚικό κακό” της Ζωής, τη σχέση με Τσίπρα, τη Βαρουφακιάδα και φυσικά το… “ΟΧΙ” που πήγε στα βράχια όπως το Titanic.

«Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά συχνά διδάσκεται από τους χαμένους», θα έλεγε ο Τσώρτσιλ.
Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το Μαξίμου αποφάσισε να ξαναγράψει την ιστορία της Ζωής — κατά προτίμηση, σεναριογραφία τρόμου.

Πλεύση χωρίς πλήρωμα

Η πιο καυστική γραμμή άμυνας του Μαξίμου: «Εντάξει, έχει καλό καπετάνιο, αλλά το πλήρωμα λείπει». Αιχμή πρώτου μεγέθους για την απουσία σοβαρών στελεχών στην Πλεύση Ελευθερίας, κάτι που ακόμη και η ίδια η Ζωή (σε μια απολαυστικά ειλικρινή στιγμή στο TikTok της) παραδέχθηκε.

Στα κυβερνητικά πάνελ στήνεται ήδη το επόμενο επεισόδιο: Survivor meets Politics. Γαλάζιοι βουλευτές με ερωτήσεις τύπου:

«Και αν κερδίσετε τις εκλογές, πού πάτε χωρίς πρόγραμμα και χωρίς ομάδα; Στην παραλία της Βουλής;»

Ζωή χωρίς… συνεργασίες

Επιπλέον, όπως ακούγεται με σαφήνεια από τα κυβερνητικά μικρόφωνα, το αφήγημα που θέλουν να περάσουν είναι απλό:

«Κυβέρνηση χωρίς συμμάχους, είναι σαν πάρτι χωρίς προσκεκλημένους.»

Με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο συνεργασίας με την Πλεύση, το Μαξίμου επιχειρεί να παρουσιάσει τη Ζωή σαν πολιτική ερημίτισσα. Κάτι σαν τη Cast Away εκδοχή του ελληνικού πολιτικού τοπίου, με τη Ζωή στη θέση του Τομ Χανκς και το ακυβέρνητο κόμμα της στον ρόλο της μπάλας Wilson.

 «Η ζωή είναι σαν ποδήλατο. Για να ισορροπήσεις, πρέπει να συνεχίσεις να κινείσαι»

Αυτή η φράση του Αϊνστάιν ταιριάζει γάντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το ερώτημα είναι: με ποιον αέρα θα συνεχίσει την πορεία της; Με ούριο που τη φέρνει προς την εξουσία ή με αντίθετο που τη ρίχνει στις πολιτικές ξέρες;

Προς το παρόν, το μόνο βέβαιο είναι ότι στο Μαξίμου αποφάσισαν: από εδώ και στο εξής, η Ζωή θα ταξιδεύει με φουρτούνα. Και το Hard Talks παρακολουθεί, όπως πάντα, από το κατάστρωμα.

Το σενάριο επιστημονικής φαντασίας με τίτλο “30%”

«Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού… αλλά κάποιες φορές και του απίθανου, αρκεί να το σερβίρεις ζεστό.»

— Αποδίδεται στον Μπίσμαρκ, θα το ‘λεγε και ο Μαξίμου σήμερα.

Η αναζήτηση του χαμένου ποσοστού

Κυριάκος Μητσοτάκης, σε ρόλο Tom Hanks στο Cast Away, ψάχνει απεγνωσμένα το ποσοστό-σωσίβιο που θα τον ξαναφέρει στο (προ)εκλογικό νησί της αυτοδυναμίας. Οι γαλάζιοι, μεταξύ “Wilson” και γκάλοπ, βλέπουν τον στόχο του 30% να απομακρύνεται στον ορίζοντα, αλλά επιμένουν ότι «ο ήλιος θα ανατείλει ξανά». Κάπου ανάμεσα στην αυτοπαρηγοριά και στην πολιτική ορθογραφία, φτιάχνουν εσωκομματικές κατασκευές εκτόνωσης και περιμένουν τον Αύγουστο σαν τον Νοστράδαμο της κάλπης.

Μαξίμου: Mission Impossible ή Το Θαύμα του Κυριάκου;

Ο κυβερνητικός σχεδιασμός θυμίζει Mission: Impossible αλλά χωρίς τον Tom Cruise. Το σενάριο γράφει ότι στο τέλος του καλοκαιριού, με μπόνους στάση στη ΔΕΘ, θα γίνει το πρώτο ταμείο. Επειδή όμως οι κασέτες στην πολιτική αυτοκαταστρέφονται πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, ήδη ο Πρωθυπουργός καλλιεργεί προσδοκίες: «Θέλω υψηλότερους μισθούς και χαμηλότερους φόρους». Και γιατί όχι, λέμε εμείς, και παγκόσμια ειρήνη και free Wi-Fi παντού;

Το αφήγημα του «παραλίγο success story»

«Σταθερά βήματα μπροστά» διαμηνύει ο Κωστής Χατζηδάκης, με το φλέγμα ανθρώπου που έχει σβήσει πολλές πολιτικές φωτιές με τη γυμνή παλάμη. Στην πράξη, όμως, το βήμα μπροστά μοιάζει με παγωμένο moonwalk: γλιστράει αλλά δεν το λες και πρόοδο. Εν τω μεταξύ, ο Νίκος Δένδιας υπενθυμίζει κομψά πως ένα μέρος του εκλογικού σώματος αμφισβητεί αν η κυβέρνηση είναι… ξέρετε, αποτελεσματική. Πόσο διακριτικό: το είπε σαν gentleman, όχι σαν να πετάει τούβλο.

Ο λαός ρωτά: «Τι έγινε με την πυρόσφαιρα;»

Το αφήγημα “Τέμπη” που καίει σαν πυρόσφαιρα επιστρέφει. Ο Μητσοτάκης, σε ένα από τα πιο γλαφυρά του σχόλια (στη Monocle), εξηγεί ότι «η αντιπολίτευση εκμεταλλεύτηκε την τραγωδία». Δηλαδή, τα φταίει όλα ο καιρός, το κλίμα και οι “θερμοκέφαλοι” που ανέβασαν τη συναισθηματική θερμοκρασία του δημοσίου διαλόγου. Κάπως σαν τον Ρομπέρτο Μπενίνι στο La Vita e Bella, που εξηγούσε τα πάντα με χαμόγελο, ακόμα κι όταν η πραγματικότητα δεν χαριζόταν.

Κι αν το Μαξίμου κρυώνει, η πολιτική αγορά βράζει

Ενώ το επιτελείο του πρωθυπουργού ποντάρει ότι τα Τέμπη σιγά-σιγά θα ξεθωριάσουν από τη συλλογική μνήμη, σαν παλιό καρτ-ποστάλ, οι πολίτες έχουν άλλες προτεραιότητες: την ακρίβεια, τους μισθούς, την καθημερινότητα. Το σύνθημα είναι απλό: «It’s the economy, stupid!» όπως έλεγε ο Κλίντον, και το οποίο παραμένει διαχρονικό σε κάθε γωνιά της πολιτικής ιστορίας.

Επίλογος με χαμόγελο τύπου Frank Underwood

Εν ολίγοις, το Μαξίμου προσπαθεί να κάνει damage control με τα υλικά που έχει. Αν ήταν ταινία, θα ήταν Ocean’s Eleven, αλλά χωρίς τον George Clooney και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προσπαθεί να πείσει τους “καλεσμένους” του να μην το σκάσουν από το καζίνο. Και κάπου εδώ θυμόμαστε και τον παλιό καλό Winston Churchill:

«Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία: το θάρρος να συνεχίζεις είναι που μετράει.»

Το στοίχημα του 30% παραμένει στο τραπέζι. Όπως και τα κομμάτια του παζλ που πρέπει επειγόντως να βρουν τη θέση τους.

Σταθερές αξίες: Ο Νίκος Μπίστης και το GPS των ιδεών

Κι εκεί που λες «πάει, τέλειωσε, ας αλλάξουμε κεφάλαιο», τσουπ! Βγαίνει ο Νίκος Μπίστης και κουνάει ξανά το δάχτυλο στην Ιστορία, λες και η Ιστορία είναι πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο και δεν ξέρει πού να κάτσει στην αίθουσα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μπίστης τις καρέκλες τις έχει αλλάξει περισσότερες φορές κι από κομπάρσο σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.

Από τη «μεγάλη παρέα» του ΠΑΣΟΚ, στο ενδιάμεσο Συνασπισμό, μετά στα αριστερά δωμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα Νέα Αριστερά — λες και παίζουμε σε sequel του Fast & Furious, μόνο που ο τίτλος είναι Fast & Inconsistent: Οι γρήγοροι και οι αναποφάσιστοι.

Μια ζωή σε replay

«Η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Αριστεράς ανατρέπει εκ βάθρων τη συνεδριακή απόφαση», μας λέει ο κ. Μπίστης. Πάλι καλά που το διευκρινίζει, γιατί είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς είναι κάτι σαν ετήσιο δείπνο τάξης αποφοίτων: λίγες νοσταλγικές φωτογραφίες, λίγες σπόντες για τον παλιό καιρό, και όλοι πίσω στα σπίτια τους.

Στην πραγματικότητα, η Νέα Αριστερά μοιάζει όλο και περισσότερο με το κλασικό κινηματογραφικό The Usual Suspects — μόνο που εδώ το κλειδί δεν είναι το μυστήριο του Keyser Söze, αλλά το ποιος τελικά θυμάται τις αποφάσεις των συνεδρίων, αφού τις αλλάζουν με την ίδια ταχύτητα που ορισμένοι αλλάζουν πολιτικό κουστούμι.

«Εκτίμηση και αλληλεγγύη» μέχρι το επόμενο επεισόδιο

Βέβαια, ο Μπίστης δεν θα ήταν Μπίστης αν δεν έκλεινε με ένα συγκινητικό “shout-out” στον Αλέξη Χαρίτση. Τουλάχιστον τον Αλέξη τον αναγνωρίζει. Όχι όπως άλλες φορές που δεν αναγνώριζε καν το κόμμα στο οποίο ανήκε ο ίδιος — αλλά, θα μου πεις, σε μια πολιτική όπου η ταχύτητα των αλλαγών θυμίζει τη φράση του Λένιν «Υπάρχουν δεκαετίες όπου τίποτα δεν συμβαίνει και εβδομάδες όπου συμβαίνουν δεκαετίες», ο Μπίστης απλώς προσαρμόζεται.

Hollywood Ending; Μπα…

Αν ήταν ταινία, θα είχε τίτλο Catch Me If You Can — μόνο που δεν παίζει ο Ντι Κάπριο, αλλά ο Νίκος Μπίστης σε όλους τους ρόλους: και ως θύτης και ως θύμα και ως σχολιαστής του ίδιου του εαυτού του.
Ή για να το πούμε με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που είχε το ταλέντο να περιγράφει τους ανθρώπους αυτού του τύπου:

«Είναι οπαδός του wind policy. Εκεί που φυσάει ο άνεμος, εκεί κοιτάζει κι αυτός το πανί.»

Εν ολίγοις, ο Μπίστης πάντα κάτι έχει να πει. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το θέμα. Σημασία έχει ότι μιλάει. Όπως έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ:

«Το μόνο χειρότερο από το να μιλούν για σένα, είναι να μην μιλούν καθόλου.»

Ανακουφισμένοι λοιπόν, μπορούμε να συνεχίσουμε το πολιτικό μας road movie με soundtrack «Δρόμοι που χάραξες», γιατί κάπου εκεί θα συναντήσουμε πάλι τον γνωστό πρωταγωνιστή.

 

newpost.gr