Η Κυρά της Ρω γεννήθηκε στο Καστελόριζο το 1890 που τότε ήταν υπό τουρκική κατοχή και εγκαταστάθηκε το 1924 στη βραχονησίδα Ρω, μαζί με τον σύζυγό της Κωνσταντίνο και την τυφλή μητέρα της, ενώ όλοι οι κάτοικοι του νησιού έφευγαν για τη Μέση Ανατολή και την Κύπρο. Η κύρια εργασία τους ήταν η κτηνοτροφία. Η ίδια έλεγε πως «η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τούρκικες ακτές. Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου».

Την πρώτη ελληνική σημαία την έφτιαξε μόνη της με ένα λευκό σεντόνι και μια γαλάζια κουρτίνα που είχε φυλαγμένο στο σεντούκι της και την ύψωσε για πρώτη φορά το 1927. Το 1940 ο Κώστας αρρώστησε βαριά και η Δέσποινα άναψε μια φωτιά για να ειδοποιήσει ότι χρειάζονται βοήθεια. Δυστυχώς όμως τα καΐκια καθυστέρησαν να έρθουν κι έτσι εκείνος άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο. Η κυρά της Ρω τον έθαψε μόνη της και έφυγε για το Καστελόριζο. Καθ’ όλη την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προσέφερε αξιόλογες υπηρεσίες στις Συμμαχικές Δυνάμεις κατά την ιταλογερμανική κατοχή των Δωδεκανήσων.

Στη βραχονησίδα επέστρεψε το 1943 μαζί με τη μητέρα της. Από τότε κάθε πρωί με την ανατολή ανέβαζε τη σημαία και με την δύση την κατέβαζε, μια συνήθεια που έγινε συνώνυμο της ίδιας της της ύπαρξης, συμβολίζοντας την αγάπη για μια πατρίδα ελεύθερη. Οι σύμμαχοι αναγνωρίζοντας την προσφορά της, της έστελναν τακτικά εφόδια και προμήθειες, ενώ εκείνη πάντα χαιρετούσε τα πλοία που περνούσαν κουνώντας τη σημαία. Ακόμα και στο βομβαρδισμό του Καστελόριζου, εκείνη ατρόμητη και γενναία δεν εγκατέλειψε το σπίτι της ποτέ.

Αργότερα, οι Τούρκοι κάθε φορά που εκείνη έλειπε ανέβαιναν στη βραχονησίδα, μέχρι που το 1974 ένας Τούρκος δημοσιογράφος, ο Ομάρ Κασάρ με άλλα δύο άτομα εκμεταλλεύτηκαν την απουσία της και ύψωσαν τη τούρκικη σημαία στη Ρω. Εκείνη επιστρέφοντας και χωρίς δεύτερη σκέψη την κατέβασε κι έκτοτε έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Οι κάτοικοι του Καστελόριζου και το Ελληνικό Ναυτικό την παρασημοφόρησαν, ενώ εκείνη με σεμνότητα διάβασε μερικές ευχαριστίες κλείνοντας με την φράση «Ζήτω Η Ελλάς». Στα χρόνια που ακολούθησαν με ταπεινότητα πάντα έλεγε, όταν την ρωτούσαν για το έργο της ότι δεν έκανε τίποτα σπουδαίο, δηλώνοντας την αγάπη της για τον τόπο που γεννήθηκε.

Η Δέσποινα Αχλαδιώτη άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου 1982, σε ηλικία 92 ετών. Η κηδεία της έγινε με τιμές στο Καστελόριζο και η σορός της τάφηκε στη Ρω, κάτω από τον ιστό όπου καθημερινά ύψωνε την ελληνική σημαία.

Για «τον πατριωτισμό της, το θάρρος και την εμμονή στην Ελληνική Ιδέα» τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με βραβείο κατά την πανηγυρική συνεδρία τού σώματος στις 30 Δεκεμβρίου 1975, ενώ προς τιμήν της, τα ΕΛΤΑ εξέδωσαν τον Ιούλιο του 1983 γραμματόσημο με την προσωπογραφία της.