Στη θάλασσα το πρώτο τουρκικό υποβρύχιο γερμανικής τεχνολογίας

Ξεκινούν σύντομα οι δοκιμές του τουρκικού υποβρυχίου, τύπου 214, «Πιριρέις», το οποίο βγήκε από τα τουρκικά Ναυπηγεία και οι Τούρκοι «έριξαν» στη θάλασσα τις προηγούμενες ημέρες, όπως αναφέρουν τουρκικά ΜΜΕ.

Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του έτους, ή το 2022, μετά από δοκιμές στις οποίες θα υποβληθεί, και εφόσον δεν παρουσιάσει προβλήματα, αναμένεται να ενταχθεί στη δύναμη του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.

Οπως έχει δηλώσει ο Ταγίπ Ερντογάν, οι τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις, από το 2022 έως το 2027, θα παραλάβουν έξι τέτοια υποβρύχια, γερμανικής τεχνολογίας, της HDW/Thyssen Krupp.

Παρά τις διαμαρτυρίες γερμανικών κομμάτων, ως επί το πλείστον των Πρασίνων και της Αριστεράς, καθώς και των επαφών που είχε η Αθήνα με το Βερολίνο, για να επιβληθεί εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, εξαιτίας της επιθετικής συμπεριφοράς της στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, και ειδικά στην κατασκευή των έξι υποβρυχίων, ως φαίνεται, η προμήθεια συνεχίζεται κανονικά.

Ευρω-εμπάργκο όπλων

Με αφορμή την δημοσιοποίηση της καθέλκυσης του υποβρυχίου «Πιριρέις», στην επιφάνεια επανέρχεται το θέμα των κυρώσεων προς την Τουρκία, και ειδικότερα των κυρώσεων στον στρατιωτικό τομέα.

Στην έκθεση που συνέταξε ο αρμόδιος Επίτροπος για θέματα εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Ζοζέπ Μπορέλ, η οποία παρουσιάστηκε χτές στη συνεδρίαση των Ευρωπαίων υπουργών Εξωτερικών, και θα ψηφιστεί ως έχει ή με άλλαγές στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, την Πέμπτη και την Παρασκευή, περιλαμβάνονται, ως γνωστόν, «κυρώσεις» ή «περιοριστικά μέτρα», όπως αναφέρεται, στην περίπτωση που η Άγκυρα συνεχίσει την επιθετική συμπεριφορά της.

Μεταξύ των άλλων, ο Ζ. Μπορέλ περιέλαβε και μια αναφορά σε ευρω-εμπάργκο όπλων σε βάρος της Τουρκίας. Μια αναφορά, πάντως, που δεν αποτελεί παρά ευχολόγιο.

Ειδικότερα, στην κοινή ανακοίνωση των υπουργών Εξωτερικών για την «έκθεση Μπορέλ» αναφέρονται τα εξής: «Μετά τη στρατιωτική επιχείρηση της Τουρκίας στη Βορειοανατολική Συρία, τα κράτη μέλη της ΕΕ δεσμεύτηκαν, τον Οκτώβριο του 2019, να ενισχύσουν τις εθνικές θέσεις τους όσον αφορά την πολιτική εξαγωγής όπλων στην Τουρκία βάσει των διατάξεων της κοινής θέσης (2008/944 / ΚΕΠΠΑ2), αλλά δεν αποφάσισαν να επιβάλουν εμπάργκο όπλων. Μια τέτοια απόφαση μπορεί να ληφθεί με ομοφωνία από το Συμβούλιο».

Αν εξαιρεθεί το γεγονός ότι η «έκθεση Μπορέλ» χαρακτηρίζει την τρίτη τουρκική στρατιωτική εισβολή στη Συρία ως «στρατιωτική επιχείρηση», δεδομένου ότι η κήρυξη εμπάργκο σε βάρος μιας χώρας αποτελεί απόφαση του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ ξεχωριστά και δεν μπορεί η ΕΕ να του επιβάλλει μια τέτοια απόφασή της, ο Ζ. Μπορέλ, στην έκθεσή του, αφήνει το γνωστό παραθυράκι μιας απόφασης – παραίνεσης για ευρω-εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, κατά τη Σύνοδο Κορυφής (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο), στις 25 Μαρτίου 2021.

Αν και θεωρείται άκρως αμφίβολο να συμβεί κάτι τέτοιο, μένει να φανεί ποια θέση θα πάρουν στη Σύνοδο Κορυφής οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες έχουν μεγάλα εξοπλιστικά συμβόλαια με την Τουρκία. Τέτοιες, όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, αλλά και η Γαλλία.

Εξίσου σημαντική είναι η στάση που θα τηρήσουν οι ΗΠΑ στα εξοπλιστικά έναντι της Τουρκίας. Πόσο μάλλον, όταν, όπως φαίνεται από την τελευταία έκθεση του διεθνούς παρατηρητηρίου για τους εξοπλισμούς, SIPRI, το μεγαλύτερο μέρος των όπλων και των εξοπλισμών της, η Τουρκία το αγοράζει από τις ΗΠΑ.

Περαιτέρω αναβάθμιση δύναμης

Ενώ, λοιπόν, στους κόλπους της ΕΕ αναζητούνται τρόποι εξομάλυνσης των ευρω-τουρκικών σχέσεων και «φουσκώνεται» η ονομαζόμενη «θετική ατζέντα», παράλληλα με τα ευχολόγια ότι η Τουρκία θα σταματήσει την τακτική του νταή, η γειτονική χώρα συνεχίζει να εξοπλίζεται.

Κάτι που, ως όλα δείχνουν, θα συνεχιστεί, εκτός και αν εκδηλωθεί μια θεαματική οικονομική καθίζησή της. Ηδη, πάντως, τα καμπανάκια κινδύνου ηχούν ολοένα εντονότερα. Γεγονός που δείχνει και η πρόσφατη καρατόμηση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας. Ο Νάτζι Αμπάλ είναι ο τρίτος διοικητής της που καθαιρείται από το 2019. Πριν από αυτόν, ο Τ. Ερντογάν, προφανώς για να τον «προφυλάξει», είχε αντικαταστήσει από αυτή τη θέση τον γαμπρό του, Μπεράτ Αλμπαϊράκ.

Ανεξαρτήτως αυτού, τόσο η ένταξη των υποβρυχίων τύπου 214 στις τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις, όσο και των αεροσκαφών ανθυποβρυχιακού πολέμου, συνιστούν αναβάθμιση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Τουρκίας.

Ως γνωστόν, προ μηνών εντάχθηκαν στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία τα ιταλικά αεροσκάφη, τύπου ATR-72/600, των οποίων ίσως το σημαντικότερο «κομμάτι» τους, τα ραντάρ, αποτελεί συμβόλαιο της Τουρκίας με την γαλλική εταιρεία Thales.

Τα ATR, το τελευταίο διάστημα, συνεχώς πραγματοποιούν πτήσεις κόβοντας στη μέση το Αιγαίο. Οι πτήσεις τους, με ανοικτό πομπό μάλιστα, γίνονταν στη μέση του Αιγαίου, όπου άλλωστε είναι και το σημείο των τουρκικών διεκδικήσεων.

Ελληνικά – τουρκικά υποβρύχια

Να σημειωθεί πως, βάσει παλαιότερων υπολογισμών και τιμών, το συνολικό κόστος της κατασκευής των έξι τουρκικών υποβρυχίων ανέρχεται στα 3,6 δισεκατομμύρια ευρώ. Το συμβατικό κόστος των τεσσάρων ελληνικών υποβρυχίων ήταν 1,7 δισ. ευρώ.

Κατά τους ίδιους -κατα προσέγγιση- υπολογισμούς, το μερίδιο της γερμανικής, HDW/Thyssen Krupp, από το «τουρκικό πρόγραμμα» εκτιμάται στα 2,2 δισ. ευρώ (366 εκατ. ευρώ ανά υποβρύχιο). Το αντίστοιχο συμβατικό για το «ελληνικό πρόγραμμα» ήταν 1,2 δισ. ευρώ (300 εκατ. ευρώ ανά υποβρύχιο).

Το μερίδιο των τουρκικών Ναυπηγείων, εκτιμάται στα 700 εκατ. ευρώ.

Το κόστος των ηλεκτρονικών και οπλικών συστημάτων που θα παραδοθούν στις τουρκικές εταιρείες (υποκατασκευαστές), στα 500 εκατ. ευρώ.

Οι αναπροσαρμογές, λαμβάνοντας ως μέση βάση περίπου το 10%-15% του αρχικού τιμήματος, εκτιμάται στα περίπου 200 εκατ. ευρώ.

Συνολικά, το κόστος για κάθε υποβρύχιο εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 600 εκατ. ευρώ

Η Ελλάδα διαθέτει τέσσερα υποβρύχια, γερμανικής τεχνολογίας, τύπου 214, τα οποία, παρά τις ελλείψεις σε οπλικά συστήματα, αποδείχτηκαν, όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, ιδιαιτέρως αποτελεσματικά κατά το διάστημα των μηνών που ο τουρκικός πολεμικός στόλος «συνόδευε» το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis, το οποίο μπαινοέβγαινε σε ελληνικές θαλάσσιες περιοχές, ακόμα και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Ως γνωστόν, το υπουργείο Αμυνας έχει ανακοινώσει την προμήθεια σύγχρονων τορπιλών, τις οποίες δεν είχαν τα ελληνικά υποβρύχια. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα σύγχρονο όπλο με παμπάλαιο οπλισμό.

Να σημειωθεί πως το «ελληνικό πρόγραμμα», το οποίο τώρα τόσο πολύ διαφημίζεται για την αποτελεσματικότητά του, πέρασε από σαράντα κύματα, ενώ κινδύνευε να ναυαγήσει, εξαιτίας μικροκομματικών χειρισμών και λίαν περίεργων παιχνιδιών. Τόσο από ελληνικής όσο και από γερμανικής πλευράς, καθώς και άλλων εμπλεκόμενων. Κάτι που συνιστά αδιαμφισβήτητο σκάνδαλο και διαχρονική ευθύνη παλαιότερων πολιτικών ηγεσιών.

Πάντως, εάν στα ήδη μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα της Τουρκίας προστεθούν και τα έξι υποβρύχια, εκτιμάται ότι η «ισορροπία δυνάμεων» στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο θα βρεθεί σε οριακό σημείο. Κι’ αυτό, παρά τα εξοπλιστικά προγράμματα που δρομολογεί η ελληνική πλευρά.