Τοπίο στην ομίχλη το ΚΙΝΑΛ – Κινδυνεύει να διαλυθεί …λόγω της εκλογής αρχηγού

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον ενός κόμματος όταν στην πορεία προς την εκλογή ηγεσίας συμβαίνουν τα εξής.

-Ένας δημοσκόπος προβλέπει: «Προβάδισμα Λοβέρδου, δημοφιλέστερος ο Ανδρουλάκης, αλλά παράσταση νίκης Παπανδρέου».

-Ο Γ. Παπανδρέου δεν μετέχει στο debate, αλλά υπαινίσσεται ότι «η Δεξιά» κάνει παρεμβάσεις υπέρ του Λοβέρδου..

-Ο Νίκος Μπίστης από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που απειλείται από ενδεχομένη άνοδο του ΚΙΝΑΛ -εκτός αν το πάρει ο Λοβέρδος- σπεύδει στο πλευρό του Παπανδρέου.

Κατά τα ψέματα. Αυτά δεν έχουν σχέση με την πολιτική, η βάση αρχή της οποίας είναι τα κόμματα. Και τα κόμματα είναι ανώτερες μορφές οργάνωσης του λαού.

Αυτό που τα διαχωρίζει μεταξύ τους είναι η ιδεολογική ταυτότητα, με τις ταξικές αναφορές και τους πολιτικούς στόχους- ακόμη και την οργανωτική δομή- που επιβάλει. Διαφορετικά κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτό ακριβώς είναι που καθιστά το ΚΙΝΑΛ τοπίο στην ομίχλη.

Όσο υπήρχε η Φώφη Γεννηματά -που είχε εγκαταστήσει ένα προσωπικό σύστημα διεύθυνσης- η προοπτική του ήταν ορατή: θα έμπαινε τουλάχιστον άλλη μια φορά στη Βουλή.

Αλλά η κεκτημένη ταχύτητα της ηγεσίας της που το συντηρούσε, χάθηκε με την απουσία της.

Σήμερα στο ΚΙΝΑΛ εξελίσσεται μια αναμέτρηση, εντελώς διαφορετική από αυτή που προβάλουν οι αναμετρώμενοι. Οι διεκδικητές της ηγεσίας χωρίζονται ως εξής.

Από τη μια πλευρά κινούνται δύο πρόσωπα που σε γενικές γραμμές εκπροσωπούν την ανανέωση και το καινούργιο: ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο νεαρός Χριστίδης.

Από την άλλη δυο παράγοντες που εκφράζουν το παλιό. Ο Χάρης Καστανίδης = το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ – και ο Γ. Παπανδρέου, που εκπροσωπεί το παμπάλαιο -ήτοι μια δυναστεία της οποίας η τρίτη γενιά είχε την ευκαιρία, αλλά δεν είχε μπαταρίες.

Ανάμεσά τους υπάρχει ένας αξιοπρεπής και καλοσπουδαγμένος επιχειρηματίας, που δεν έχει βιωματική σχέση με το χώρο και παρότι δημοσκοπικά πατώνει «δεσμεύεται» για ..αναδιανομή εισοδήματος.

Επίσης ένας θορυβώδης υπόδικος, τον οποίο φύτεψε μια παλαιότερη εκδοχή της διαπλοκής στην κυβέρνηση Σημίτη και πουλάει αέρα κοπανιστό: ότι θα προσελκύσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, όσους δεν θέλουν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό και από τη ΝΔ στην οποία, όπως θρυλείται, θα καταλήξει και ο ίδιος- πόσο μάλλον να της πάρει κόσμο.

Ανάμεσά τους ΔΕΝ υπάρχουν η Πολιτική και η Ιδεολογία- συνεπώς ούτε και η συνεκτική ουσία που απαιτεί η ύπαρξη και λειτουργίας ενός κόμματος, για να έχει ακροατήριο.

Αν εξαιρεθεί ο Ανδρουλάκης, που επιχειρεί να αναδείξει μια σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για την πορεία του κόμματος, στα πλαίσια της Δημοκρατικής Παράταξης οι υπόλοιποι δεν προβάλουν τίποτε, πέρα από τον βιονικό εαυτό τους.

Ο Παπανδρέου είναι «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Ο Καστανίδης ο ριγμένος από τον Παπανδρέου που θα ήταν υποστηρικτής του. Ο Λοβέρδος πετάει βαρελότα στην αποκριάτικη καμπάνια του, ο Γερουλάνος διεκδικεί το μάνατζμεντ εργοστασίου και ο Χρηστίδης απλώς επιδιώκει να «καταγραφεί».

Καμιά πολιτική θέση, κανένας ιδεολογικός προσανατολισμός, καμία αντίληψη για τη χώρα, τη Ευρώπη, το πολιτικό σύστημα, την οικονομία, την κοινωνική συγκρότηση.

Ένας χονδροειδής διαγκωνισμός καριερισμού, στα ερείπια ενός κόμματος που για δεκαετίες όριζε την τύχη της χώρας και τελικά καταστράφηκε από τις ύστερες ηγεσίες του.

Μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Σημίτη- που είχαν τον τρόπο να διατηρούν τη ταυτότητα του και τις γραμμές επικοινωνία του με τα ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας που το ανέδειξαν- έχει πλέον μόνο τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του υδρογόνου: άχρωμο, άοσμο και άγευστο..

Αναπόφευκτα αυτό το κόμμα την επόμενη των εκλογών θα συρρικνωθεί στα όρια της επιρροής του αρχηγού που θα αναδείξει. Οι άλλοι θα φύγουν.

Ιδιαίτερα οι «ηττημένοι» βουλευτές και πολιτευτές, θα αναζητήσουν θέση στα ψηφοδέλτια του Τσίπρα και του Μητσοτάκη. Οι πιο αξιοπρεπείς θα πάνε στο σπίτι τους και οι ψηφοφόροι τους θα εξαφανιστούν.

Αν ο καινούργιος αρχηγός μπορεί να το κρατήσει στη Βουλή, θα κριθεί από πολλούς παράγοντες. Αλλά κυρίως από την προσωπικότητα που να αναδείξει και την ικανότητα διαχείρισης των μεγάλων προβλημάτων της χώρας.

Όχι πάντως από το αν θεωρεί ή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτική δύναμη», που λέει η κυρία Εύα Καϊλή, γνωστό θύμα της κουμμουνιστικής βαρβαρότητας.

Στην πράξη θα μετρήσει αν δια της ηγεσίας διεκδικεί μια νέα ευκαιρία για τον εαυτό του – όπως προσπαθεί ο Παπανδρέου- ή για τη χώρα, όπως προβάλει- με άποψη -ο Ανδρουλάκης.

Η προοπτική να γίνει δορυφόρος του Νεομητσοτακισμού και «τίγρης» στη μηχανή της διαπλοκής, δεν δείχνει ελκυστική.

Συνεπώς το πραγματικό ερώτημα είναι αν αυτό το κόμμα θα μπορεί να υπάρχει από τις 12 Δεκεμβρίου. Χλωμό. Όποιος κατοχυρώσει τη μεγαλύτερη αναλογία στην τούρτα , δύσκολα θα βγάλει κομμάτι για τους υπόλοιπους- είναι και πολλοί. Αν τους βρει…

Γιώργος Λακόπουλος

Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος

ieidiseis.gr