Ανατροπή στην Κεντροαριστερά ή αφαίρεση της αυτοδυναμίας από τη ΝΔ;

Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής (και προσεχώς ΠΑΣΟΚ συν κάτι άλλο) πυροδότησε τη συζήτηση για το αποτέλεσμα που θα έχει.

Πρώτα πρώτα ας επισημάνουμε το εξής. Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες μέρες από το κάζο που έπαθαν σχεδόν όλοι οι δημοσκόποι στις εσωκομματικές εκλογές και πήξαμε ξανά στις δημοσκοπήσεις. Οι ίδιοι που εύρισκαν «ντέρμπι» μεταξύ τριών υποψηφίων με πρωτιά του Ανδρέα Λοβέρδου, τώρα βρίσκουν ότι το ΚΙΝΑΛ καλπάζει προς τη δεύτερη θέση και ο Ανδρουλάκης πάει για αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αναξιοπιστία τέτοιων προβλέψεων είναι αυτονόητη και είναι φως φανάρι σε τι αποσκοπεί. Αφού δεν βγήκε το σενάριο «Λοβέρδος αρχηγός», το σύστημα εξουσίας, που τρέμει το ενδεχόμενο να πληγεί περισσότερο η ΝΔ και να πάει περίπατο η «σίγουρη» αυτοδυναμία της, έχει βαλθεί να το αποτρέψει, εμφανίζοντας τη ΝΔ ανεπηρέαστη και τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου σε κατάσταση διάλυσης. Ελπίζουμε ο κ. Ανδρουλάκης να μην πέσει στην παγίδα, την οποία κάποιο όψιμοι αβανταδόροι του στήνουν.

Ο ενθουσιασμός, που επικράτησε μετά τη μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές, είναι λογικό να έχει κάποια αντανάκλαση και στα δημοσκοπικά ποσοστά του ΚΙΝΑΛ. Πόση θα είναι θα το δούμε όταν κάτσει η σκόνη. Αυτό που μπορούμε τώρα να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να εικάσουμε σε βάρος τίνος θα γίνει αυτή η εικαζόμενη άνοδος. Και για να το πετύχουμε θα χρησιμοποιήσουμε δυο κριτήρια.

Το πρώτο είναι πώς θα πολιτευθεί ο νέος αρχηγός. Σε όλη την προεκλογική περίοδο ο κ. Ανδρουλάκης επέλεξε ήπιους τόνους. Και όσον αφορά τη στάση του έναντι των δύο μεγαλύτερων κομμάτων επέλεξε ισορροπία. Μοίρασε σχεδόν στα ίσα την κριτική απέναντι στην κυβέρνηση και στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Βασικός του στόχος, όπως είπε επανειλημμένα, είναι να ασκήσει «υπεύθυνη αντιπολίτευση», στη θέση της «ανεύθυνης», που-υποτίθεται ότι- ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο κριτήριο είναι πώς θα υποδεχθούν οι ψηφοφόροι τις επιλογές του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Τόσο οι «δεξιόστροφοι», οι οποίοι ψήφισαν τη ΝΔ «για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», όσο και «αριστερόστροφοι»(ή αντιδεξιοί), οι οποίοι σταδιακά από το 2012 και μέχρι το 2019 μετακόμισαν και, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο κ. Ανδρουλάκης συνεχίσει την τακτική των ίσων αποστάσεων από τα δύο κόμματα-και, κυρίως, αν δείξει ότι αποκρούει τις εξ αριστερών προτάσεις για αντιπολιτευτικό μέτωπο εναντίον της κυβέρνησης- είναι πολύ δύσκολο να συγκινήσει τους αποκαλούμενους «Συριζοπασόκους»(ή «Πασοκοσυριζαίους») ψηφοφόρους. Διότι αυτοί έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ στη χειρότερη στιγμή του, στην ήττα του 2019. Για να τον ακούσουν αυτοί οι ψηφοφόροι θα πρέπει να ανεβάσει τα ντεσιμπέλ της κριτικής του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Αλλιώς αυτή κατηγορία των ψηφοφόρων, η οποία δεν επιθυμεί να είναι στην κυβέρνηση η ΝΔ, έχει κανένα λόγο να εγκαταλείψει το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Αυτοί οι ψηφοφόροι-θυμίζουμε- μετακινήθηκαν αρχικώς από το ΠΑΣΟΚ λόγω της υπογραφής του πρώτου Μνημονίου(στις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε δεύτερο κόμμα) και κατόπιν, λόγω της κυβερνητικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ(και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτο κόμμα και έγινε κυβέρνηση). Ακόμα κι αν κάποιοι από αυτούς του ψηφοφόρους επανέλθουν στο ΚΙΝΑΛ, δεν θα απειλήσουν το σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων.

Αντίθετα, υπάρχει και η δεύτερη κατηγορία ΠΑΣΟΚογενών ψηφοφόρων, οι «δεξιόστροφοι», που ψήφισαν τη ΝΔ στις εκλογές του 2019, για να σιγουρέψουν τη νίκη της, ωθούμενοι από αντιΣΥΡΙΖΑ μένος. Και γι’ αυτήν την κατηγορία είναι πρόωρο να πούμε τι θα κάνει στις επόμενες εκλογές. Με δεδομένο, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «απειλεί» να νικήσει, είναι πιθανό ένα τμήμα τους να επανέλθει στην κοιτίδα του. Αν συμβεί αυτό, τότε ο κίνδυνος που θα αντιμετωπίσει η ΝΔ θα είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι οι «κεντρογενείς» αυτοί ψηφοφόροι αποτέλεσαν την κρίσιμη μάζα για την αυτοδυναμία, την οποία η ΝΔ κατέκτησε με 39,85%. Για αν είναι σίγουρη ότι θα την κατακτήσει ξανά, πρέπει στις επόμενες εκλογές να φτάσει τουλάχιστον το 38%, δηλαδή να μην απολέσει ούτε κάν δύο μονάδες από τη δύναμή της. Η πολιτική λογική λέει ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Διότι θα έχει τις απώλειες που θα φέρει η φθορά από την άσκηση της εξουσίας. Αν προστεθεί και οποιαδήποτε μετακίνηση ψηφοφόρων του «κέντρου», λόγω της διαφαινόμενης ανάκαμψης του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, τότε αυτοδυναμία δεν θα υπάρξει και θα αναζητηθεί κυβέρνηση συνεργασίας.

Στην πολιτική οι εξελίξεις δεν είναι ποτέ ευθύγραμμες. Και τις εξελίξεις δεν μπορούν πάντοτε να τις προδιαγράψουν οι δημοσκοπήσεις, όπως έδειξε η παταγώδης αποτυχία τους στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, που ο εκλεκτός τους , το «φαβορί» Ανδρέας Λοβέρδος, δεν μπήκε κάν στο δεύτερο γύρο. Υπάρχουν υπόγειες διεργασίες στο κοινωνικό σώμα, που δεν συλλαμβάνονται από κανένα γκάλοπ.

Εν κατακλείδι, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από το να πούμε με κάποια σιγουριά αν έχουν επέλθει ανατροπές-και ποιες-στον εκλογικό χάρτη. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, βοηθούμενα από «κατάλληλες» δημοσκοπήσεις, παίζουν ξανά το ίδιο παιχνίδι, παρά την ηχηρή διάψευσή τους στην περίπτωση Λοβέρδου.

Αν το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη, καταφέρει να «αναστηθεί», είναι πολύ πιθανότερο να στερήσει την αυτοδυναμία από τη ΝΔ παρά τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης, μόλις μπει η άνοιξη, θα έχει ξανά μεγάλο δίλημμα. Δεν θα ξέρει τι να κάνει: να προλάβει τη μεγαλύτερη φθορά προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές ή , φοβούμενος την απώλεια της αυτοδυναμίας, να τις αφήσει για το τέλος. Και δεν θα ξέρει πολύ περισσότερο αν τα κύματα της πανδημίας, με τη μετάλλαξη «Όμικρον» ή όποια άλλη, δεν έχουν τελειωμό.

Στην περίπτωση αυτή ίσως έρθει αντιμέτωπος με αυτό που έχει πει ο Αμερικανός ηθοποιός Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».

ΥΓ: Για το νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ όλα ξεκίνησαν καλά και υπάρχουν οι προϋποθέσεις να συνεχίσει έτσι. Οι δυσκολίες για τον κ. Ανδρουλάκη θα έρθουν μετά τις προσεχείς εκλογές, αν δεν σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση. Διότι τότε δεν θα μπορεί να λέει «ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον». Τότε δεν θα μπορεί να μείνει ουδέτερος. Ο Νικολό Μακιαβέλι το έχει πει έτσι: «Ο ηγέτης παίρνει θέση καθαρά υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτό έχει περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα»…

Γιώργος Καρελιάς

news247.gr

EUROKONISSI