Ο “φιλελεύθερος” Μητσοτάκης αντιγράφει τους παλιούς “εθνικόφρονες”….

Στις ανώμαλες μεταπολεμικές δεκαετίες οι πολιτικοί της Δεξιάς κατηγορούσαν τους αντιπάλους τους για “υπονόμευση του έθνους”, για “απουσία από τον εθνικό κορμό”, για “αντεθνικώς δρώντες” και, αν δεν ήταν αριστεροί (δηλαδή τους κεντρώους), για “συνοδοιπορία με τον κομμουνισμό. Όλα αυτά έμπαιναν σε ένα μίξερ, που στο τέλος έβγαζε το προϊόν “εχθροί της πατρίδος”.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, τα πολιτικά πνεύματα ξέφυγαν αρκετά από το πνεύμα της εθνικοφροσύνης και τέτοια ακούμε πολύ σπάνια, προερχόμενα από την άκρα έως φασιστική Δεξιά. Γι’ αυτό προκάλεσαν οδυνηρή έκπληξη όσα είπε στη Βουλή και, ταυτόχρονα, έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με αφορμή όσα έγιναν στη συζήτηση για τους εξοπλισμούς.

Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε “ναι” στην αγορά των φρεγατών και “παρών” στην αγορά των αεροπλάνων από τη Γαλλία. Θα είχε κάθε δικαίωμα ο (όποιος) πολιτικός αντίπαλος να ψέξει τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του για τη στάση αυτή. Και να επισημάνει την αντιφατικότητα της διπλής ψήφου (“ναι” και “παρών”). Επιπλέον, είναι απολύτως θεμιτό να πει κάποιος ότι το “παρών” δεν είναι καθαρή πολιτική θέση και προδίδει σύγχυση και αμηχανία. Και τα δύο τα επισήμανε ο πρωθυπουργός και εν πολλοίς είχε δίκιο. Οι εξηγήσεις που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν πειστικές. Αν διαφωνείς με κάτι, το καταψηφίζεις, δεν λες “παρών”.

Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει το άρθρο αυτό. Θα μπορούσε, αν ο κ. Μητσοτάκης δεν το πήγαινε αλλού, χρησιμοποιώντας λέξεις και επιχειρήματα που δεν ταιριάζουν (ακόμα και) σε δεξιό πολιτικό του 21 ου αιώνα παρά σε εκφραστή της παλιάς εθνικοφροσύνης, του ’50 και του ’60, που χώριζε τους πολίτες σε “εθνικόφρονες” και “μιάσματα”.

Είναι απαράδεκτο ο πρωθυπουργός να λέει στη Βουλή –και να αναρτά στο Twitter– τη φράση “ακόμα και το ‘παρών’ σημαίνει απών από το εθνικό μέτωπο”. Και είναι διπλά απαράδεκτο να προσθέτει ότι “κάθε πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας”. Γιατί; Για τρείς προφανείς λόγους:

Πρώτον, διότι ένας πολιτικός που (αυτο)χαρακτηρίζεται “φιλελεύθερος” είναι αδιανόητο να χρησιμοποιεί τέτοια κριτήρια κατάταξης των πολιτικών αντιπάλων του.

Δεύτερον, διότι το “εθνικό μέτωπο” είναι πολύ αμφιλεγόμενη πολιτική έννοια. Και το “συμφέρον της πατρίδας” δεν το εννοούν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Τρίτον, διότι όσοι από την αντιπολίτευση ψηφίζουν μια αγορά στρατιωτικού υλικού, που κάνει μια κυβέρνηση, δεν εντάσσονται αυτοδικαίως στο “εθνικό μέτωπο”. Ούτε όσοι δεν την ψηφίζουν αντιστρατεύονται το “συμφέρον της πατρίδας”. Όταν η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη καταψήφιζε, ως αντιπολίτευση, τη Συμφωνία των Πρεσπών έλεγε ότι το κάνει επειδή είναι επιζήμια για τα συμφέροντα της χώρας. Όμως, ως κυβέρνηση κάνει το παν για να εφαρμοστεί, γεγονός που μαρτυρά ότι όσα έλεγε τότε ήταν απλώς αντιπολιτευτικά φούμαρα. Από αυτό ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ θα έπρεπε να είχαν διδαχθεί τουλάχιστον να μην είναι τόσο αμετροεπείς.

Δυστυχώς, η τωρινή φρασεολογία του πρωθυπουργού, με αφορμή την ψήφιση από τη Βουλή των εξοπλιστικών προμηθειών από τη Γαλλία, δεν δείχνει μόνο αμετροέπεια. Δείχνει ότι οι διαφαινόμενες (επί του παρόντος μόνο δημοσκοπικές…) απώλειες της ΝΔ τον οδηγεί στη χρησιμοποίηση μεθόδων του παρελθόντος σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων του. Είναι μέθοδοι που νομίζαμε ότι έχουν καταχωνιαστεί στις πιο απεχθείς σελίδες της πολιτικής μας ιστορίας.

Στην πολιτική σύγκρουση και οι υψηλοί τόνοι και οι υπερβολές είναι θεμιτά πολιτικά όπλα. Είναι, όμως, αθέμιτο-και πολιτικά επικίνδυνο- ένας πρωθυπουργός του 2022 να κατατάσσει πολιτικούς αντιπάλους του στους “εχθρούς της πατρίδας”. Αυτό είναι επιχείρημα των “εθνικοφρόνων” του προηγούμενου αιώνα. Είναι το άκρον άωτον της πατριδοκαπηλίας. Εκτός αν πιστεύει ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι λιγότερο πατριώτες από τον ίδιο.

Ελπίζουμε όλα αυτά να οφείλονται στη ανάγκη του κ. Μητσοτάκη να κερδοσκοπήσει πολιτικά στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που βλέπει ότι το κόμμα του υφίσταται τη φθορά από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Και δεν οφείλεται σε μια στρεβλή αντίληψη της έννοιας του πατριωτισμού, που προσομοιάζει με την παλιά εθνικοφροσύνη.

Αν συμβαίνει το δεύτερο, ο “φιλελευθερισμός” του κ. Μητσοτάκη έχει πάει περίπατο. Και φτάνουμε σ’ αυτό που λέει ο πολυχρησιμοποιημένος αφορισμός του Σάμιουελ Τζόνσον: “Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων”….

Γιώργος Καρελιάς

news247.gr