Έχει ο Τσίπρας την “ομπρέλα” που θα απειλήσει τον Μητσοτάκη;

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που τελείωσε την Κυριακή, θα προκαλούσε ενδιαφέρον μόνο μέσα στα κομματικά τείχη (για το ποσοστό αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα που θα καταγραφόταν), αν δεν φρόντιζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να διευρύνει αυτό το ενδιαφέρον.

Συνήθως οι αρχηγοί δεν ασχολούνται με τα εσωκομματικά των άλλων κομμάτων. Γι αυτό προκάλεσε εντύπωση η αναφορά του πρωθυπουργού στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλώντας σε ένα προσυνέδριο της ΝΔ ο κ. Μητσοτάκης …επέπληξε τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή τους «να στηρίξουν και πάλι τον πιο παλιό αρχηγό , που κάθεται στην καρέκλα του εδώ και 15 χρόνια»!

Τι τον νοιάζει τον πρωθυπουργό και αρχηγό της ΝΔ αν στον ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τον αρχηγό, τον οποίο «ο λαός καταδίκασε τρεις φορές;». Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να… ευγνωμονεί τους ΣΥΡΙΖΑίους συνέδρους, αν υποθέσουμε ότι ισχύει η «βεβαιότητα» πως με τον Τσίπρα αρχηγό «έχει στο τσεπάκι του» και τη νέα πρωθυπουργική θητεία του.

Είναι, όμως, έτσι ή μήπως η παρέμβαση αυτή του κ. Μητσοτάκη προδίδει κάποια ανησυχία; Μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη πολιτικοκομματική ιστορία δείχνει ότι στη ΝΔ δεν αντέχουν τις εκλογικές ήττες και στην πρώτη αλλάζουν τον αρχηγό τους. Αντίθετα, στα αντίπαλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ παλιότερα και ΣΥΡΙΖΑ εσχάτως) δεν καρατομούν με την πρώτη τον αρχηγό.

Θεωρητικά ο κ. Μητσοτάκης «βολεύεται» με αντίπαλο τον κ. Τσίπρα, αν πιστεύει ότι «δεν χάνει εκλογές από αυτόν». Μόνο που στην πολιτική τέτοια βεβαιότητα δεν υπάρχει. Το 2015 ο Αντώνης Σαμαράς έλεγε ότι δεν θα ηττηθεί από τον Αλέξη Τσίπρα και το 2019 ο Τσίπρας ότι δεν θα ηττηθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ηττήθηκαν και οι δύο.

Με βάση τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα, ο κ. Μητσοτάκης δεν (πρέπει να) ανησυχεί. Η νίκη της ΝΔ θεωρείται «σίγουρη». Όμως, ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να έχει βεβαιότητα ότι θα σχηματίσει ξανά αυτοδύναμη κυβέρνηση, εξ ου και η πρόσφατη στροφή του στο θέμα των κυβερνήσεων συνεργασίας. Μόνο που θα πρέπει να βρει και συνεταίρο. Και αυτό είναι φυσικό να τον αγχώνει, διότι από αυτό θα εξαρτηθεί και το μέλλον του στην αρχηγία.

Ο κ. Τσίπρας πέτυχε στο συνέδριο τον κομματικό στόχο που επιδίωκε, δηλαδή να αλλάξει τον παραδοσιακό τρόπο εκλογής του αρχηγού και, μέσω αυτού, να επιδιώξει να διευρύνει την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Στο εξής ο αρχηγός θα εκλέγεται από τα μέλη. Η εσωκομματική αντιπολίτευση είναι μεν υπολογίσιμη (περίπου το ένα τέταρτο), αλλά αυτό δεν αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του κ. Τσίπρα. Ο οποίος πρέπει τώρα, που είναι κυρίαρχος και με τη συνεδριακή βούλα, να αποδείξει ότι όσα είπε για «πολιτική αλλαγή στις επόμενες εκλογές» δεν είναι σύνθημα κενό περιεχομένου. Αυτό είναι το δικό του «στοίχημα».

Για να το κερδίσει, πρέπει να συμβούν δυο τινά. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει τη διαμορφωμένη, δημοσκοπικά, εικόνα του δεύτερου κόμματος. Και, δεύτερον, να καταφέρει να βρει συνεταίρο για κυβέρνηση «προοδευτικής συνεργασίας». Και αυτό μέχρι στιγμής δεν προκύπτει, αφού το τρίτο κόμμα (ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ) αρνείται συνεργασία και με τους δύο. Αυτή(θα) είναι η μεγαλύτερη δυσκολία του Νίκου Ανδρουλάκη.

Κομματικά ενδυναμωμένος ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι η μεγαλύτερη δυσκολία του δεν (θα) είναι η εξ αριστερών αμφισβήτηση της «Ομπρέλας» του κ. Τσακαλώτου και των συν αυτώ. Αλλά το αν θα καταφέρει ο ίδιος να κρατήσει μεγάλη εκλογική «ομπρέλα», κάτω από την οποία θα μπορέσει να χωρέσει (και) όσους έχασε το 2019. Χωρίς αυτούς, το μήνυμα «τελειώνει ο εφιάλτης της κυβέρνησης Μητσοτάκη» θα μείνει σύνθημα…