Ο κυβερνητικός λαϊκισμός

Ο οικονομολόγος και αντιπρόεδρος της Βουλής Βασίλης Βιλιάρδος αναφέρεται σε όλα όσα έχουν παρουσιαστεί μέχρι τώρα ως «τετελεσμένα γεγονότα», αλλά και σε όσα φτάνει η στιγμή να παρουσιαστούν ως «take it or leave it», σχολιάζοντας παράλληλα τα περί «λαϊκιστών», χαρακτηρισμός που αποδίδεται σε όποιους δεν συμφωνούν με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

• Αναλυτικά:

Εμείς οι Έλληνες, πολιτικοί και Πολίτες, τοποθετούμαστε συνεχώς από τις κυβερνήσεις μας προ τετελεσμένων γεγονότων – όπου, εάν δεν συμφωνήσουμε με αυτές ακριβώς τις λύσεις που προτείνονται, ως «take it or leave it» (=μπορείτε να το δεχθείτε ή να μην το δεχθείτε, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε άλλες εναλλακτικές), κατηγορούμαστε ως λαϊκιστές, αντισυστημικοί, μη ρεαλιστές κλπ.

Για παράδειγμα, το 2010 τεθήκαμε από το ΠΑΣΟΚ προ τετελεσμένων γεγονότων, όσον αφορά την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ και στο πρώτο μνημόνιο – ενώ υφίσταντο προηγουμένως λύσεις και δεν υπήρχε στην ουσία κανένας λόγος να φτάσουμε ως εκεί. Δυστυχώς όμως, επιλέχθηκε ο λαϊκισμός του «λεφτά υπάρχουν» για να υπεξαιρεθεί η εξουσία – ενώ δεν λήφθηκαν καθόλου μέτρα, όπως έπρεπε.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη το 2012, όπου από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ υπεγράφη το εγκληματικό PSI – ενώ υπήρχαν επίσης λύσεις, ασφαλώς χωρίς να κινδυνεύσει η παραμονή μας στην Ευρωζώνη που είναι αμετάκλητη και στην ΕΕ.

Ανάλογα τοποθετηθήκαμε προ τετελεσμένων γεγονότων από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015, με την υπογραφή του τρίτου και πολύ χειρότερου μνημονίου – επειδή ήταν μη προετοιμασμένος στελεχιακά για να κυβερνήσει στις αρχές του 2015 (σήμερα είναι ακόμη χειρότερα), δεν οχύρωσε τις τράπεζες και δεν προέβη στις απαιτούμενες διαπραγματεύσεις, έχοντας την ευκαιρία αφού η χώρα μας είχε βγει από ύφεση στα μέσα του 2014.

Πρόσφατα τώρα, τεθήκαμε προ τετελεσμένων από τη ΝΔ, στο θέμα της συγχώνευσης της Τράπεζας Αττικής με την Παγκρήτια, εμφανώς εις βάρος του δημοσίου – ενώ προηγουμένως υπήρχαν λύσεις αλλά δεν δρομολογήθηκαν, με ξεκάθαρες ευθύνες της Κυβέρνησης, της Τράπεζας της Ελλάδας και της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, για τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσουν. Ακριβώς λοιπόν για να αποφύγουν τις ευθύνες τους, «εκβίασαν» στην ουσία τη «λύση» – προτείνοντας την ξανά ως «take it or leave it».

Λίγο αργότερα, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την αξιοποίηση των θυγατρικών του Υπερταμείου (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΤΑΔ, ΤΧΣ), ενημερωθήκαμε για πρώτη φορά πως δεν ισχύει η συμφωνία του 50/50 για το ΤΑΙΠΕΔ (50% των εσόδων από το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων για το χρέος και 50% για επενδύσεις) – παρά το ότι επιβεβαίωσε το 50/50 στη συζήτηση ο κ. Τσακαλώτος, λέγοντας ότι αυτός το υπέγραψε! Δεν γνώριζε αλήθεια τι υπέγραψε;

Όταν ρωτήσαμε δε τον κ. Χατζηδάκη τι ισχύει για το ΤΧΣ (=διέσωσε με 50 δις € δικά μας χρήματα τις τράπεζες) και για την ΕΤΑΔ, στην οποία έχουν μεταφερθεί χωρίς καν να εκτιμηθούν τα 72.000 ακίνητα του δημοσίου που ξαφνικά μας παρουσιάστηκαν ως μόνο 32.000, δεν πήραμε καμία απάντηση – όπως δεν έχουμε πάρει στη γραπτή ερώτηση μας για την τεράστια πλέον και ύποπτη διαφορά των 50,5 δις €, μεταξύ του χρέους του κεντρικού κράτους και της γενικής κυβέρνησης που έχουμε αναρτήσει εδώ.

Εύλογα λοιπόν υποθέτουμε πως όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως το κρυφό χρέος των παγωμένων τόκων ύψους 25 δις € του EFSF, θα μας παρουσιαστούν κάποια στιγμή επίσης ως τετελεσμένα γεγονότα – ενδεχομένως με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, αφού η οικονομία μας ευρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, όπως έχουμε τεκμηριώσει με τους δείκτες που έχουμε παραθέσει.

Ακριβώς δηλαδή όπως συνέβη με τις τράπεζες – όσον αφορά τουλάχιστον την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση τους, τους αναβαλλόμενους φόρους των 20 δις €, το hive down και τα τρία προγράμματα Ηρακλής, με κρατικές εγγυήσεις περί τα 21 δις €.

Στα πλαίσια αυτά, η σωστή απαίτηση των Πολιτών, όσον αφορά την πρόταση λύσεων και όχι την παράθεση διαπιστώσεων, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί πλήρως εκ μέρους μας – αφού δεν μας παρέχεται επαρκής πληροφόρηση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, στις οποίες εναλλάσσονται και προβάλλονται από τα ΜΜΕ μόνο τα τρία κόμματα των μνημονίων (σκόπιμα προφανώς).

Αντίθετα, κρύβουν πάντοτε την αλήθεια, για να μην γίνει γνωστή στην πραγματική αντιπολίτευση και στους Πολίτες – έως ότου φτάσει η στιγμή του «take it or leave it». Δεν πρόκειται αλήθεια για τον ορισμό του λαϊκισμού εκ μέρους τους; Το μεγάλο ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι εάν αξίζει να δραστηριοποιείται κανείς στην πολιτική, υπό αυτές τις συνθήκες αδιαφάνειας – κάτι που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.

Αντισυστημικός, πόσο μάλλον λαϊκιστής πάντως δεν είναι κάποιος που δεν συμφωνεί ή/και δεν υπογράφει αυτά που του παρουσιάζονται ως τετελεσμένα γεγονότα, από αυτούς που δεν δρομολόγησαν έγκαιρα τις υπαρκτές και σωστές λύσεις, οδηγώντας μας σε μονόδρομους – αλλά εκείνος που είναι αντίθετος με το δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό και με την ελεύθερη αγορά, καθώς επίσης ευρύτερα με την «επί ίσοις όροις» συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αφού ασφαλώς είμαστε μία δυτική χώρα.