Στεφανοβίκειο έναν χρόνο μετά – Διάλυση και πλιάτσικο

Αποκαρδιωτικές είναι οι εικόνες από το άλλοτε στρατόπεδο «Υπολοχαγού Περισσάκη», την βάση της Αεροπορίας Στρατού στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας.

Το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο βυθίστηκε στο νερό και τη λάσπη της θεομηνίας «Daniel» και έπληξε την περιοχή της Θεσσαλίας τον περασμένο Σεπτέμβριο, με αποτέλεσμα πολύτιμος εξοπλισμός να χαθεί ή να καταστραφεί, προκαλώντας τεράστιο πλήγμα στον Στρατό Ξηράς. Έχει συμπληρωθεί σχεδόν ένας χρόνος από την ημέρα εκείνη.

Η παρατεταμένη ξηρασία, οι ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες και το γεγονός ότι δεν έχει βρέξει για περισσότερο διάστημα από έξι μήνες, είναι οι λόγοι για τους οποίους τα νερά υποχώρησαν αισθητά στο μεγαλύτερο μέρος του στρατοπέδου. Ωστόσο το θέαμα που αποκαλύπτεται μέρα με την ημέρα είναι κυριολεκτικά βγαλμένο από ταινία καταστροφής. Κτίρια να θυμίζουν ύφαλο παρά εγκαταστάσεις και γραφεία, ενώ λασπωμένα αυτοκίνητα και φορτηγά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ανασύρθηκαν από το βυθό της θάλασσας.

Θλίψη και καταστροφή
Η υπερχείλιση της λίμνης Κάρλα παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά της. Το αεροδρόμιο του Στεφανοβικείου, μια στρατηγική μονάδα του στρατού ξηράς, παρά τις ενέργειες ορισμένων στελεχών, που μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσαν να σώσουν ό,τι σώζεται, δέχτηκε πλήγμα ανεπανόρθωτο. Οι εικόνες από το κτίριο της 1ης Ταξιαρχίας είναι αποκαλυπτικές. Σαν να μπαίνεις σε βαθυσκάφος και να απαθανατίζεις εικόνες βυθισμένου πλοίου, με την σκάλα που οδηγεί στο γραφείο διοίκησης σχεδόν σπασμένη από την οργή της φύση. Παντού λάσπη και καταστροφή. Από τα γραφεία δεν έχει μείνει τίποτα. Έπιπλα τα οποία προφανώς κολυμπούσαν και μετά βυθίστηκαν, διακρίνονται πεταμένα σε όλους τους χώρους.

Καναπέδες, καρέκλες, τραπέζια, γραφεία σκορπισμένα. Τα λευκά και πάντοτε γυαλισμένα μάρμαρα στην είσοδο, πλέον είναι χρώματος καφέ από τη λάσπη και την πολύμηνη παραμονή κάτω από το νερό της Κάρλας. Μόνο η χαρακτηριστική σκάλα, στην είσοδο της Ταξιαρχίας, μπορεί να θυμίζει ότι κάποτε στο σημείο εκείνο ήταν η έδρα μίας από τις πλέον κομβικής σημασίας μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας. Ανάλογες εικόνες και στην πίστα του αεροδρομίου.

Τα υπόστεγα ήταν κάτω από 5 μέτρα νερό επί μήνες, με αποτέλεσμα πολύτιμα ανταλλακτικά, οπλισμός, εργαλεία που χρησιμοποιούν οι μηχανικοί των ελικοπτέρων, αλλά και ηλεκτρονικός εξοπλισμός, να χαθούν κάτω από το νερό και τον βούρκο. Ουσιαστικά, εγκαταστάσεις, υπόστεγα, μηχανήματα, εργαστήρια, πάγκοι, εργαλεία και ανταλλακτικά έχουν καταστραφεί, παρά τις τεράστιες προσπάθειες που έχουν γίνει από τον περασμένο Σεπτέμβριο για ταχεία εκκένωση οποιουδήποτε κινητού στοιχείου.

Μπορεί η πλειοψηφία των επιθετικών ελικοπτέρων Apache και των Kiowa Warrior να σώθηκε, ωστόσο η ζημιά στο αεροδρόμιο του Στεφανοβικείου και η ανησυχία πως το Στρατόπεδο παραμένει «ευάλωτο» σε ενδεχόμενη νέα νεροποντή, καθιστά απαγορευτική την σκέψη επιστροφής στη βάση-«φάντασμα». Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν ως περιγραφή των εικόνων που η Hellas journal έχει στην διάθεσή της, αλλά αποφασίστηκε τα ντοκουμέντα αυτά να παραμείνουν ως φωτογραφικά αρχεία στον σκληρό δίσκο της σελίδας και να μην δημοσιοποιηθούν, τουλάχιστον επί του παρόντος.

Μάχη με τη σκουριά
Τα στελέχη της Αεροπορίας Στρατού δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό την προσπάθεια για να σωθεί οτιδήποτε από το στρατόπεδο. Ακόμα και με βάρκες πήγαιναν τον χειμώνα για να μπορέσουν να ανασύρουν με κάθε μέσο, κυρίως οπλισμό, ανταλλακτικά και ηλεκτρονικά συστήματα των ελικοπτέρων. Η αλήθεια είναι πως έγινε πολύ και εξαιρετική δουλειά από τους ανθρώπους αυτούς. Κάθε υλικό που ανασύρονταν από τα θολά νερά καθαριζόταν σχολαστικά, ελέγχονταν πλήρως και είτε έπαιρνε το «πράσινο φως» για να αξιοποιηθεί και πάλι είτε δίνονταν για…σκραπ.

Σαφώς και το κόστος αποκατάστασης όλης αυτής της καταστροφής είναι τεράστιο καθώς, τόνοι από ανταλλακτικά οχημάτων ή και ολόκληρα οχήματα, είχαν καταστραφεί σε τέτοιο βαθμό που ήταν για απευθείας παράδοση για σκραπ. Ακόμα και τα μεγάλα κιροζινοφόρα οχήματα, που χρησιμοποιούνται για να εφοδιάσουν με καύσιμο τα ελικόπτερα, υπέστησαν τεράστιες ζημιές και είναι αμφίβολο αν κατά τον έλεγχο που θα γίνει την τρέχουσα εβδομάδα, θα καταφέρει κάποιο να σωθεί. Είναι απολύτως λογικό άλλωστε σχεδόν 12 μήνες κάτω από το νερό και τη λάσπη, ποιο μηχάνημα μπορεί να επιβιώσει;

Όσο για τα ελικόπτερα που υπέστησαν τεράστιες βλάβες, το 307 ΤΣΥΑΥ (σ.σ. Τεχνικό Συγκρότημα Υποστήριξης Αεροπορικού Υλικού) έχει αναλάβει τον πλήρη έλεγχό τους. Αφού ολοκληρωθεί στο καθένα ξεχωριστά, κάνει πλήρη αναφορά στην ηγεσία και εισηγείται προτάσεις για το μέλλον των συγκεκριμένων ελικοπτέρων. Τα αποτελέσματα των ελέγχων κοινοποιούνται, σύμφωνα με πληροφορίες και στην κατασκευάστρια εταιρεία. Πάντως, για έναν μικρό – σχετικά – αριθμό ελικοπτέρων του 1ου ΤΕΕΠ, τα αποτελέσματα των ελέγχων είναι απογοητευτικά.

Τα «αρπακτικά» του Στεφανοβικείου…
Την ίδια στιγμή, ενώ τα στελέχη προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και τις «επιδρομές» επιτήδειων που έχουν βάλει στο στόχαστρό τους οτιδήποτε «αναδύεται» από την αεροπορική βάση. Συγκεκριμένες ομάδες ατόμων, όπως επισημαίνουν στρατιωτικές πηγές, με αγροτικά οχήματα, ακόμη και μηχανήματα, εισέρχονται σε χώρους του αεροδρομίου όταν κανείς δεν είναι εκεί, αναζητώντας την λεία τους. Κάθε είδους αντικείμενο, κυρίως μεταλλικό βρουν, γι’ αυτούς θεωρείται πολύτιμο. Οι ίδιες πηγές λένε ότι αναζητούν πολλά εργαλεία, κοπτικά μηχανήματα και αντικείμενα που βρίσκονταν στους πάγκους των μηχανικών…

Η ΤΑΞΑΣ σε κομμάτια…
Παράλληλα όλα δείχνουν ότι η τελική απόφαση για την 1η Ταξιαρχία Αεροπορίας Στρατού είναι ότι στο μέλλον οι μονάδες που την συνέθεταν δεν θα υπηρετούν σε διπλανά κτίρια. Στρατιωτικοί κύκλοι επισήμαναν πως στην εισήγηση που συνέταξαν έχουν συνυπολογίσει μια σειρά από παράγοντες που έχουν άμεση σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της μονάδας, σ’ ένα πρότυπο σαν εκείνο που προϋπήρχε της «βύθισης». Αυτό σημαίνει ότι οι επιτελείς δεν έχουν σχεδιάσει την επόμενη μέρα της ΤΑΞΑΣ σκεπτόμενοι μόνο τον αντικειμενικό σκοπό και αποστολή της μονάδας. Κάποιοι θα παραμείνουν στην αεροπορική βάση της Λάρισας, άλλοι θα μετακινηθούν σε Ημαθία και Καβάλα και ορισμένοι στα Μέγαρα.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΔΕΡΗ

HELLAS JOURNAL