Τραγικό! Στους πλημμυροπαθείς του Daniel στη δομή του Κουτσόχερου, έφεραν Σουδανούς να συμβιώσουν μαζί

ΔΟΜΗ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΟΥ

Η Δομή Κουτσόχερου είναι κομμένη στα δύο από έναν τσιμεντένιο δρόμο. Στη δεξιά πλευρά έχει εγκατασταθεί η μικρή πλέον κοινότητα των Ελλήνων πλημμυροπαθών και κάποιοι έχουν φροντίσει όσο μπορούν τα κοντέινερ τους με μία τέντα ή μία καρέκλα στην είσοδο για να κάνουν την προσωρινότητα να μοιάζει πιο ανεκτή. Στην αριστερή πλευρά ζουν οι μετανάστες. Οι Έλληνες θα ήθελαν να περάσουν απέναντι, εκεί όπου υπάρχουν παγκάκια, βρύσες και σκίαστρα, αλλά απαγορεύεται. «Το καλοκαίρι με σαράντα βαθμούς δεν είχαμε πού να καθίσουμε, ενώ απέναντι έχει χώρο», λένε.

Ο δρόμος λειτουργεί σαν νοητό σύνορο και όλοι ξέρουν πως δεν πρέπει να τον περάσουν. Παρά την εγγύτητα, η απόσταση μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών γίνεται μεγάλη. Η σεκιούριτι που φυλάει το πέρασμα φροντίζει να υπενθυμίζει τα όρια. Τα παιδιά των αιτούντων άσυλο το έχουν κάνει παιχνίδι: τρέχουν μέχρι το σημείο που «επιτρέπεται» και ύστερα γυρνούν πίσω γελώντας, για να δοκιμάσουν πάλι.

Στο βάθος του δρόμου, το λατομείο μαρμάρου σηκώνει καθημερινά σύννεφα σκόνης. Ο αέρας μυρίζει πέτρα, κι οι κάτοικοι παραπονιούνται για τον θόρυβο και τη σκόνη που μπαίνει στα κοντέινερ τους.

Στο Κουτσόχερο οι κανόνες δεν είναι ίδιοι για όλους. Οι μετανάστες περνούν από κιγκλιδώματα και ελέγχους για να μπουν, ενώ οι Έλληνες πλημμυροπαθείς μπαίνουν και βγαίνουν ελεύθερα. Ωστόσο, και αυτοί έχουν τους δικούς τους περιορισμούς. Στα κοντέινερ που είναι τα προσωρινά «σπίτια» τους δεν επιτρέπεται να φιλοξενήσουν πάνω από ένα άτομο. «Ήρθε ο αδερφός μου με τον ανιψιό μου από την Αθήνα να με δουν και δεν μπορούσαν να μείνουν εδώ», λέει η κυρία Χρυσάνθη.

Παρά τις λιτές συνθήκες και τους περιορισμούς, η ζωή μέσα στη Δομή προσφέρει στους ηλικιωμένους πλημμυροπαθείς μια αίσθηση κοινότητας και εύκολη πρόσβαση σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Στα χωριά τους, που ερήμωσαν μετά τις πλημμύρες, η επιστροφή συνεπάγεται όχι μόνο οικονομικό βάρος, αλλά και ένα βαρύ ψυχικό φορτίο: να ξαναστήσουν από την αρχή το σπίτι και την καθημερινότητά τους.

ΚΕΡΑΜΙΔΙ ΛΑΡΙΣΑΣ

Στο κατεστραμμένο σπίτι της κυρίας Χρυσάνθης, που επισκεφτήκαμε στο Κεραμίδι, οι λάσπες της πλημμύρας έχουν ακόμα ίχνη μέχρι και στο ταβάνι. Στο σημείο όπου κάποτε ήταν το σαλόνι, θυμήθηκε τον εκλιπόντα σύζυγό της και ότι χρειάστηκαν 30 χρόνια σκληρής εργασίας στα χωράφια για να ξεχρεώσουν το δάνειο του σπιτιού τους.

«Έχασα τα πάντα, τα πράγματα μιας ολόκληρης ζωής. Όταν γύρισα στο σπίτι μετά την πλημμύρα με τις κόρες μου και πήγα να μαζέψω τα πράγματα είδα τα σκρίνια που είχα μέσα τα κρύσταλλα. Ήταν ένα ωραίο σετ με τσαγιέρα και φλιτζάνια που ήταν προίκα μου. Θυμήθηκα που μου είχε πει ο σύζυγος “Βρε Χρυσάνθη, θα πεθάνουμε και δεν ήπιαμε έναν καφέ σε αυτό το σετ. Δεν μου φτιάχνεις έναν ελληνικό στο καλό το φλιτζάνι;”. Τη μέρα που τα μάζευα μέσα στις λάσπες και ήταν για πέταμα, έκλαιγα. “Βρε μαμά γι αυτά στεναχωριέσαι;” μου είπαν οι κόρες μου; Ευτυχώς πρόλαβα να φτιάξω έναν καφέ στον Θανάση στο καλό το σετ, πριν μας τα πάρει ο γιαλός».

Ένα κομμάτι του σπιτιού της έχει χαρακτηριστεί «κόκκινο», δηλαδή θα πρέπει να κατεδαφιστεί, και το υπόλοιπο σπίτι «κίτρινο», δηλαδή μπορεί να επισκευαστεί και να λάβει κρατική ενίσχυση, μετά από εκτίμηση ιδιώτη μηχανικού. Ωστόσο, για να ξεκινήσουν οι εργασίες απαιτείται ένα σημαντικό κεφάλαιο. Η πρώτη αρωγή που δόθηκε στους πληγέντες από την κακοκαιρία Daniel ήταν 6.600 ευρώ. Ύστερα, κάθε σπίτι χρειαζόταν να καταθέσει ξεχωριστό φάκελο για αποζημίωση.